باب دهم: در معانی مختلف كه تعلّق به روح دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 با ما بنشین که هر دو همدم بودیم با یکدیگر پیش ز عالم بودیم

2 ای آنکه هزار ماه در تو نرسد گویی که هزار سال با هم بودیم

1 دل را که هزار باره در خون کشمش وقت است که در خطهٔ بیچون کشمش

2 وان شاهدِ پردگی که جان دارد نام مویش گیرم ز پرده بیرون کشمش

1 ای آن که به قدر برتر از افلاکی میپنداری کانچه تویی از خاکی

2 در خویش غلط مکن بیندیش و بدانک ذاتی عجبی و جوهری بس پاکی

1 ای آن که در این ره صفت‌اندیش نه‌ای بی‌خویشتنی که عالم خویش نه‌ای

2 هرگز صفت ترا صفت نتوان کرد صورت مکن اینکه صورتی بیش نه‌ای

1 چیزی که تویی زین تن مسکین تو نه‌ای زین هشت پسین و چار پیشین تو نه‌ای

2 زین ده حس و هفت عضو بگریز و سه روح می‌پنداری که این تویی، این تو نه‌ای

1 بندیش که بر زمین نهای آن که تویی واجرام فلک نشین نهای آن که تویی

2 چون جوهر تو، به چشم سر نتوان دید در خود منگر که این نهای آن که تویی

1 ای وهم و خیال و حسِّ تو رهزن تو بشناس که نیست جان تو در تن تو

2 این سر ز سر گزاف نتوان دانست این جز به تفکّر نشود روشن تو

1 آن ذات که جسم و جوهرش اسم بود در جسم مدان که قابل قسم بود

2 فی الجمله یقین بدان که بیهیچ شکی گر جان تو در جسم بود جسم بود

1 گر مرغِ دلت کارِ روش ساز کند دُرج دل تو خزینهٔ راز کند

2 ور پر ندهی ز نور معنی او را چون بشکند این قفس، چه پرواز کند

1 ای بس که فلک در صف انجم گردد تا یک مردم تمام مردم گردد

2 جان تو کبوتریست پرّیده ز عرش هرگاه که هادی نشود گم گردد