باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 میآیم و بس چون خجلی میآیم آیا ز کدام منزلی میآیم

2 ای اهل دل! امروز دلی در بندید کامروز چو آشفته دلی میآیم

1 چون چهرهٔ خورشید وَشَش روشن تافت آن تاب به جان رسید و پس بر تن تافت

2 گفتند: «ترا چه بود» دانی که چه بود چون نیست شدم هستی او بر من تافت

1 در محو دلم ز خویشتن مانَد باز در توحیدم حجاب افتد آغاز

2 کاری که مرا فتاد با آن دمساز کوتاه کنم قصه که کاریست دراز

1 از عشق تو آمدم به جان چتوان کرد سرگشته شدم گرد جهان چتوان کرد

2 چیزی که ز مین و آسمان تشنه بدانْسْتْ من سیر نمیشوم از آن چتوان کرد

1 گه عشق تو در میان جان دارم من گه جان ز غم تو بر میان دارم من

2 آن چیز که از عشق تو آن دارم من حقا که ز جان خود نهان دارم من

1 چون نیست زمانی سر خویشم بی تو کاری است گرفته پس و پیشم بی تو

2 جمعیت جانم نشود مویی کم هر چند که در تفرقه بیشم بی تو

1 چون دوست به دست روح، پیغامم داد بالای دو کون برد و آرامم داد

2 کاری که درون پرده انجامم داد از لطف برون پرده هم کامم داد

1 پیوسته دلم شیفتهٔ آن راز است زان راز شگرف جان من با ناز است

2 گر محو شود جهان نیاید بسته آن در که مرا به سوی جانان باز است

1 نقدی که مراست قیمتش هست بسی آنجا نرسد هیچ گدایی نفسی

2 گر هر دو جهان خصم من آیند به حکم هرگز نرسد به نقد من دست کسی

1 ای آن که درین حبس جهان مانده‌ای در نیک و بد و سود و زیان مانده‌ای

2 من آنچه منم به سر‌ آن مشغولم تو آنچه نهای تو آن، در آن مانده‌ای