باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 یک قطرهٔ بحرم من و یک قطره نیم احول نیم و چو احولان غرّه نیم

2 گویی به زبان حال یک یک ذرّه فریاد همی کند که من ذرّه نیم

1 آنجا که منم هیچکس آنجا نرسد جز گرم روی همنفس آنجا نرسد

2 چون راند آنجا هم از آنجا خیزد بنشین که کس از پیش و پس آنجا نرسد

1 مستم ز می عشق و خراب افتاده برخاسته دل بیخور و خواب افتاده

2 در دریایی که آنست در سینهٔ ما جان رفته و تن بر سر آب افتاده

1 ای بس که چه دشوار و چه آسان مُردیم پیدا زادیم لیک پنهان مُردیم

2 جانی که بدو خلق جهان زنده شدند دیریست که تا ما زچنان جان مُردیم

1 در عالم عشق محو و ناچیز شدیم بالای مقام عقل و تمییز شدیم

2 گویی هر دم ز عالمی صد چندین بگذاشته و اهل عالمی نیز شدیم

1 هر سر زدهای ز سرِّ ما آگه نیست هر بیخبری در خورِ این درگه نیست

2 گر مایهٔ دردی به درِ ما بنشین ورنه سرِ خویش گیر کاینجا ره نیست

1 چون نیست زمانی سر خویشم بی تو کاری است گرفته پس و پیشم بی تو

2 جمعیت جانم نشود مویی کم هر چند که در تفرقه بیشم بی تو

1 کس را دیدی ز خود نفور افتاده در فرقت خویشتن صبور افتاده

2 فی الجمله اگر نشانِ ما میطلبی ماییم همه ز خویش دور افتاده

1 عمری دل من غرقهٔ خون آمده بود بر درگه عشق سرنگون آمده بود

2 از بس که زد این در وکسش درنگشاد او بود که از برون درون آمده بود

1 با هستی و نیستیم بیگانگیست کز هر دو شدن برون، ز مردانگیست

2 گر من ز عجایبی که در جان دارم دیوانه نمیشوم، ز دیوانگیست