بخش پایانی در الهی نامه عطار نیشابوری

1 سخن گر برتر از عرش مجیدست فروتر پایهٔ شعر فریدست

2 ز عالمهای علوی یک مجاهز نگوید آنچه ما گفتیم هرگز

3 رسانیدم سخن تا جایگاهی که کس را نیست آنجا هیچ راهی

4 دم عیسی ترا پیدا نمودم چو صبح از دم ید بَیضا نمودم

1 بزرگی بر یکی مکتب گذر کرد مگر ناگه بدو کودک نظر کرد

2 یکی را پیش نان و نان خورش بود دگر را نانِ تنها پرورش بود

3 مگر این یک ازان یک نان خورش خواست که کارش می‌نشد بی نان خورش راست

4 دگر یک گفت اگر باشی سگ من که هم چون سگ زنی تگ بر تگ من

1 چنین گفتست روزی حق پرستی که او را بود در اسرار دستی

2 که هر چیزی که هست و بایدت نیز ازان چیزت فراغت بِه ازان چیز

3 ترا چیزی که در هر دو جهانست به از بودش بسی نابود آنست

4 اگر هر دو جهان دار السلامست تماشا گاه جانم این تمامست

1 بپرسید از اویس آن پاک جانی که می‌گویند سی سال آن فلانی

2 فرو بُردست گوری خویشتن را فرو آویخته آنجا کفن را

3 نشسته بر سر آن گور پیوست ز گریه می‌ندارد یک زمان دست

4 بروز آرام و شب خوابش نماندست بچشم اشک ریز آبش نماندست

1 چو اسکندر ز دنیا رفت بیرون حکیمی گفت ای شاه همایون

2 چو زیر خاک می‌گشتی چنین گم چرا می‌کردی آن چندان تنّعم

3 دریغا و دریغا روزگارم که دایم جز دریغا نیست کارم

4 چو نقد روزگار خود بدیدم امید از خویشتن کلّی بریدم

1 چنین گفت آن یکی با خاک بیزی که می‌آید شگفتم ازتو چیزی

2 که گم ناکرده می‌جوئی تو عاجز نیابی چیزِ گم ناکرده هرگز

3 عجبتر، گفت، زین چیزی دگر هست که گم ناکردهٔ گر ندهدم دست

4 بغایت می برنجم وین شگفتی بسی بیشست ازان اوّل که گفتی

1 بزرگی گفت ایّوب پیمبر که چندین سال گشت از کِرم مضطر

2 ز چندان رنج آهی بود مقصود چو کرد آهی نجاتش داد معبود

3 زکریا ارّهٔ بر سر بزاری بدوگفتا اگر آهی برآری

4 کنم از انبیا بسترده نامت مزن دم تا کند ارّه تمامت

1 یکی اعرابی آمد پیشِ مهتر کنار خویش محکم کرده در بر

2 بدو گفتا که من اسلام آرم اگر گوئی چه دارم در کنارم

3 پیمبر گفت داری یک کبوتر گرفته دو کبوتر بچه در بر

4 ز صدق مُعجز آن صدرِ عالی بصدق دل مسلمان گشت حالی

1 پیمبر گفت بس مفسد زنی بود که در دین همچو گِل تر دامنی بود

2 مگر می‌رفت در صحرا براهی پدید آمد میان راه چاهی

3 سگی را دید آنجا ایستاده زبانش از تشنگی بیرون فتاده

4 بشفقت ترک کار خویشتن کرد ز موزه دلو و از چادر رسن کرد

1 مگر شبلی امام عالم افروز گذر می‌کرد در عرفات یک روز

2 فتادش چشم بر ابلیس ناگاه بدو گفتا که ای ملعونِ درگاه

3 چو نه اسلام داری ونه طاعت چرا گردی میان این جماعت

4 بگو چون شد ازین تاریک روزت امیدی می‌بوَد از حق هنوزت؟