بخش پایانی در الهی نامه عطار نیشابوری

1 یکی اعرابی آمد پیشِ مهتر کنار خویش محکم کرده در بر

2 بدو گفتا که من اسلام آرم اگر گوئی چه دارم در کنارم

3 پیمبر گفت داری یک کبوتر گرفته دو کبوتر بچه در بر

4 ز صدق مُعجز آن صدرِ عالی بصدق دل مسلمان گشت حالی

1 بزرگی بر یکی مکتب گذر کرد مگر ناگه بدو کودک نظر کرد

2 یکی را پیش نان و نان خورش بود دگر را نانِ تنها پرورش بود

3 مگر این یک ازان یک نان خورش خواست که کارش می‌نشد بی نان خورش راست

4 دگر یک گفت اگر باشی سگ من که هم چون سگ زنی تگ بر تگ من

1 چنین گفتست روزی حق پرستی که او را بود در اسرار دستی

2 که هر چیزی که هست و بایدت نیز ازان چیزت فراغت بِه ازان چیز

3 ترا چیزی که در هر دو جهانست به از بودش بسی نابود آنست

4 اگر هر دو جهان دار السلامست تماشا گاه جانم این تمامست

1 پیمبر گفت بس مفسد زنی بود که در دین همچو گِل تر دامنی بود

2 مگر می‌رفت در صحرا براهی پدید آمد میان راه چاهی

3 سگی را دید آنجا ایستاده زبانش از تشنگی بیرون فتاده

4 بشفقت ترک کار خویشتن کرد ز موزه دلو و از چادر رسن کرد

1 چو در نزع اوفتاد آن پیر بسطام بیاران گفت کای قوم نکوکام

2 یکی زنّار آریدم هم اکنون که تا بر بندد این مسکینِ مجنون

3 خروشی از میان قوم برخاست که از زنّار ناید کار تو راست

4 چگونه باشد ای سلطان اسرار میان بایزید آنگاه و زنّار

1 یکی رندی میان داغ ودردی ستاده بود بر دکان مردی

2 ازو می‌خواست چیزی، می ندادش بسی بر پیش دکان ایستادش

3 زبان بگشاد دکاندار پر پیچ که تا تو زخم نکنی ندهمت هیچ

4 چو کردی زخم، از من نقد می‌جوی وگر نه همچنین می‌باش و می‌گوی

1 چو اسکندر ز دنیا رفت بیرون حکیمی گفت ای شاه همایون

2 چو زیر خاک می‌گشتی چنین گم چرا می‌کردی آن چندان تنّعم

3 دریغا و دریغا روزگارم که دایم جز دریغا نیست کارم

4 چو نقد روزگار خود بدیدم امید از خویشتن کلّی بریدم

1 بزرگی گفت ایّوب پیمبر که چندین سال گشت از کِرم مضطر

2 ز چندان رنج آهی بود مقصود چو کرد آهی نجاتش داد معبود

3 زکریا ارّهٔ بر سر بزاری بدوگفتا اگر آهی برآری

4 کنم از انبیا بسترده نامت مزن دم تا کند ارّه تمامت

1 مگر شبلی امام عالم افروز گذر می‌کرد در عرفات یک روز

2 فتادش چشم بر ابلیس ناگاه بدو گفتا که ای ملعونِ درگاه

3 چو نه اسلام داری ونه طاعت چرا گردی میان این جماعت

4 بگو چون شد ازین تاریک روزت امیدی می‌بوَد از حق هنوزت؟

1 چنین گفت آن یکی با خاک بیزی که می‌آید شگفتم ازتو چیزی

2 که گم ناکرده می‌جوئی تو عاجز نیابی چیزِ گم ناکرده هرگز

3 عجبتر، گفت، زین چیزی دگر هست که گم ناکردهٔ گر ندهدم دست

4 بغایت می برنجم وین شگفتی بسی بیشست ازان اوّل که گفتی