بخش پایانی در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چو در نزع اوفتاد آن پیر بسطام بیاران گفت کای قوم نکوکام

2 یکی زنّار آریدم هم اکنون که تا بر بندد این مسکینِ مجنون

3 خروشی از میان قوم برخاست که از زنّار ناید کار تو راست

4 چگونه باشد ای سلطان اسرار میان بایزید آنگاه و زنّار

1 به پیش کعبه ابراهیم ادهم بحق می‌گفت کای دارای عالم

2 مرا معصوم خواه و بی گنه دار گناهی کان رود زانم نگه دار

3 یکی هاتف خطابش کرد آنگاه که این عصمت که می‌خواهی تو در راه

4 همین بودست از من خلق را خواست اگر کار تو و ایشان کنم راست

1 یکی رندی میان داغ ودردی ستاده بود بر دکان مردی

2 ازو می‌خواست چیزی، می ندادش بسی بر پیش دکان ایستادش

3 زبان بگشاد دکاندار پر پیچ که تا تو زخم نکنی ندهمت هیچ

4 چو کردی زخم، از من نقد می‌جوی وگر نه همچنین می‌باش و می‌گوی

1 کنیزی داشت عبدالله مسعود که صد گونه هنر بودیش موجود

2 مگر چون احتیاج آمدش دینار طلب کرد آن کنیزک را خریدار

3 کنیزک را چنین گفت ای دلاور برَو جامه بشوی و شانه کن سر

4 که می بفروشمت زانک احتیاجست که تن را بر خراب دل خراجست

1 در اوّل روز می‌شد بشرِ حافی ز دُردی مست امّا جانش صافی

2 مگر یکپاره کاغذ یافت در راه بر آن کاغذ نوشته نامِ الله

3 ز عالم جز جَوی حاصل نبودش بداد و مشک بستد اینت سودش

4 شبانگه نامِ حق را مردِ حق جوی بمشک خود معطّر کرد وخوش بوی