بخش بیست و دوم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 بود شوریده دلی دیوانهٔ روی کرده در بن ویرانهٔ

2 همچو باران زار برخود میگریست سایلی گفتش که این گریه ز چیست

3 که بمردت گفت دور از تو دلم دل بمرد و سخت تر شد مشکلم

4 گفت دل چون مردت و چون شد زجای گفت چون اندوه بودش با خدای

1 شد مگر دیوانه شبلی چند گاه برد با دیوانه جایش پادشاه

2 کرد شه در کار او لختی غلو کان فلان دارو کنیدش در گلو

3 پس زفان بگشاد شبلی بی قرار گفت خود را بیهده رنجه مدار

4 کاین نه زان دیوانگیست ای نیک مرد کان بدارو به شود گردم مگرد

1 در رهی میرفت مجنونی عجب بود پای و سر برهنه خشک لب

2 شد ز سرما و گل ره بیقرار سر ببالا کرد و گفت ای کردگار

3 یا دلم ده باز تا چند از بلا یا نه باری ژنده کفشی ده مرا

1 بود آن دیوانه دل برخاسته وز غم بی نانیش جان کاسته

2 میگریست از غم که یک نانش نبود چون نبودش نان غم جانش نبود

3 آن یکی گفتش که مگری ای نژند کان خداوندی که این سقف بلند

4 بی ستونی در هوا بنهاد او روزی تو هم تواند داد او

1 بر شره میخورد مجنونی طعام شکر حق میگفت شکری بردوام

2 کای خداوندی که جان و تن ز تست شکر تو از من طعام من ز تست

3 تو طعامم میفرستی ز اسمان شکر من بر میفرستم هر زمان

4 میفرست اینجا فرو هر دم طعام تا منت بر میفرستم بر دوام

1 نازنین شوریدهٔ درگاه بود پیشش آمد زاهدی در راه زود

2 گفت میگوید خداوندت سلام نازنین گفتش که تو برگیر گام

3 از فضولی دست کن کوتاه تو زانکه هیچ از حق نهٔ آگاه تو

4 کار حق بر تو کجا مبنی بود کز وکیلی چون تو مستغنی بود