بخش بیست و دوم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 برای بایزید آمد ز جائی غریبی، در بزد چون آشنائی

2 میان خانه در شیخ نکورای بفکرت ایستاده بوده بر پای

3 بدو گفتا نگوئی کز کجا ام؟ غریبش گفت مردی آشناام

4 غریبم آمده بهر لقائی ببوی بایزید از دور جائی

1 مگر محمود می‌آمد ز راهی درآمد پیش خرقانی پگاهی

2 ولیکن امتحان شیخ را شاه ایاز خاص خود را خواند آنگاه

3 لباس خود درو پوشید آن روز که من جان دارم او شاه دلفروز

4 ولی چون کرد خرقانی نگاهی بدو گفتا نه جان داری که شاهی

1 چنین گفتند استادان پیروز که آهوئیست کاندر چل شبانروز

2 در منه می‌خورد خاشاک و خاری گل خوش بوی جوید یک دو باری

3 چو دارد این چله در پاکی آنگاه سر خود سوی صبح آرد سحرگاه

4 چو آندم بگذرد بر خونِ جانش شود از نافِ او نافه روانش

1 سالک آمد چون شکر پیش نبات گفت ای سرسبزیت زاب حیات

2 پاکیت چون آب ذاتی آمده قابل نفس نباتی آمده

3 فالق الحب از نوا داده ترا حبه حب صد نوی داده ترا

4 سبز پوشان را تو محرم آمدی لاجرم سر سبز عالم آمدی

1 بامدادی بود محمود از پگاه برنشست از بهر حربی با سپاه

2 موج میزد لشکرش از کشورش جمع بود از چند کشور لشکرش

3 قرب پانصد پیل در زنجیر داشت عالمی القصه دار و گیر داشت

4 دید در کنجی یکی دیوانه مست شد پیاده شاه و پیش او نشست

1 خواجهٔ مجنون شد و مبهوت گشت بیدل و بی قوت و بی قوت گشت

2 در گدائی و اسیری اوفتاد در بلا و رنج و پیری اوفتاد

3 کوه نتواند همی هرگز کشید صد یک آن بارکان عاجز کشید

4 یک شبی در راز آمد با خدای گفت ای هم رهبر و هم رهنمای

1 بود آن دیوانهٔ در اضطرار در مناجاتی شبی میگفت زار

2 کای خدا از تو نخواهم هیچ من یا دهی یا ندهیم بشنو سخن

3 سخت در خود ماندهام جان در خطر تا که از من این چه دادی واببر

4 این وجودم را که داری در زحیر مینخواهم هیچ میگویم بگیر

1 بود دیوانه مزاجی گرسنه در رهی میرفت سر پا برهنه

2 نان طلب میکرد از جائی بجای هرکسی میگفت نان بدهد خدای

3 اوفتاد از جوع در رنجورئی دید اندر مسجدی مغفروئی

4 زود در پیچید و پس بر سر گرفت قصد بردن کرد و راه درگرفت

1 بود صاحب عزلتی در گوشهٔ از جهان نه زادی ونه توشهٔ

2 بر توکل روز و شب بنشسته بود رشتهٔ دل در قناعت بسته بود

3 چون نمیپیچید هیچ از راه حق بود گستاخیش با درگاه حق

4 گرسنه از ره رسیدندش دو کس واو نداشت از دخل و خرج الانفس

1 نازنین شوریده میشد ناگهی بود هم سرما و هم گل در رهی

2 آن یکی گفتش که گل بگرفت راه خویش را بر خیز کفشی ژنده خواه

3 گفت چون پا را کنم کفشی طلب خاصه اندر زیر میگیرند شب

4 تا که در شخص تو میماند دلت هرگز آن دولت نیاید حاصلت