بخش بیست و یکم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 امیری سخت عالی رای بودی که در سر حدِّ بلخش جای بودی

2 بعدل و داد امیری پاک دین بود که حد او فلک را در زمین بود

3 بمردی و بلشکر صعب بودی بنام آن کعبهٔ دین کعب بودی

4 ز رایش فیض و فر شمس و قمر را ز جودش نام و نان اهل هنر را

1 پسر گفتش بهر پندم که دادی بهر پندی مرابندی گشادی

2 مرا صد مشکل از پند تو حل شد مِس من با زر رُکنی بَدَل شد

3 سخنهای تو یکسر سودمندست بغایت هم مفید و هم بلندست

4 ولی زانم هوای کیمیا خاست کزو هم دین و هم دنیا شود راست

1 پدر گفتش دماغت پُر غرورست که این اندیشه از تحقیق دورست

2 که تا هرنیک و هر بد در نبازی نباشی عاشقی الّا مجازی

3 اگر در عشق می‌باید کمالت بباید گشت دایم در سه حالت

4 یکی اشک و دوم آتش سیم خون اگر آئی ازین سه بحر بیرون

1 این سیرین گفت جانم در جسد بر کسی هرگز نبرد الحق حسد

2 زانکه نیست از دو برون حال ای اخی یا بهشتیست این کس ویا دوزخی

3 گر بهشتیست او پس آن چندان کمال کو بخواهد یافت آنگه بی زوال

4 آن همه او راست دنیاش اندکی کی حسد باشد براندک بی شکی

1 کشتئی افتاد در غرقاب سخت بود در کشتی حریصی شور بخت

2 نقدش آهن بود خرواری مگر بود با او همنشین مردی دگر

3 نقد این پرحواصل بود و بس موج چون بسیار شد از پیش و پش

4 آنکه داشت آهن همه بر پشت بست وین بدان پر حواصل بر نشست

1 بود مردی در سخاوت بی بدل هرچه بودی خرج کردی بی خلل

2 مینداشت البته یک جو زر نگاه گفت یک روزیش مردی نیک خواه

3 کای فلان آخر نترسی از هلاک کان زمان کز تو برآید جان پاک

4 چون نمیداری نگه یک پیرهن پس فراهم بایدت کردن کفن

1 پیش حیدر آمد آن درویش حال کرد ازان دریای دانش سه سؤال

2 گفت از هفتاد فرسنگ آمدم هین جوابم ده که دلتنگ آمدم

3 چیست درویشی و بیماری و مرگ داد حیدر سه جواب او ببرگ

4 گفت درویشی تو جهل آمدست فقر تو گر عالمی سهل آمدست

1 در رهی داود طائی بی قرار میشد و تعجیل بودش بیشمار

2 آن یکی گفتش چرا داری شتاب گوئی افتادست در دکانت آب

3 گفت بر دروازه در بند منند میشتابم چون شتابم میکنند

1 نان پزی دیوانه و بیچاره شد وز میان نان پزان آواره شد

2 شهر میگشتی چو پی گم کردهٔ گردهٔ میخواستی بی کردهٔ

3 سایلی پرسید ازو کای حیله جوی گردهٔ بی کرده چون باشد بگوی

4 گفت تا من پختمی یک گرده نان گردهٔ نو در رسیدی همچنان

1 پیش آن دیوانه شد مردی جوان گفت دارم پیرمردی ناتوان

2 فاتحه برخوان برای آن ضعیف تا شفا بخشد خداوند لطیف

3 چوب را برداشت آن دیوانه زود گفت بیرون نه قدم زین خانه زود

4 انبیا و اهل گورستان همه منتظر بنشستهاند ایشان همه