بخش بیست و یکم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش بهر پندم که دادی بهر پندی مرابندی گشادی

2 مرا صد مشکل از پند تو حل شد مِس من با زر رُکنی بَدَل شد

3 سخنهای تو یکسر سودمندست بغایت هم مفید و هم بلندست

4 ولی زانم هوای کیمیا خاست کزو هم دین و هم دنیا شود راست

1 پدر گفتش دماغت پُر غرورست که این اندیشه از تحقیق دورست

2 که تا هرنیک و هر بد در نبازی نباشی عاشقی الّا مجازی

3 اگر در عشق می‌باید کمالت بباید گشت دایم در سه حالت

4 یکی اشک و دوم آتش سیم خون اگر آئی ازین سه بحر بیرون

1 امیری سخت عالی رای بودی که در سر حدِّ بلخش جای بودی

2 بعدل و داد امیری پاک دین بود که حد او فلک را در زمین بود

3 بمردی و بلشکر صعب بودی بنام آن کعبهٔ دین کعب بودی

4 ز رایش فیض و فر شمس و قمر را ز جودش نام و نان اهل هنر را

1 سالک شوریدهٔ پاک اعتقاد آمد از دریا برون پیش جماد

2 گفت ای افسرده از برد الیقین گاه سنگ و گاه آهن گه نگین

3 از یقین هم ثابتی هم ساکنی نقد عالم چون تو داری ایمنی

4 چون زمعدن میرسی پاک از منی هرچه داری هست جمله معدنی

1 کشتئی افتاد در غرقاب سخت بود در کشتی حریصی شور بخت

2 نقدش آهن بود خرواری مگر بود با او همنشین مردی دگر

3 نقد این پرحواصل بود و بس موج چون بسیار شد از پیش و پش

4 آنکه داشت آهن همه بر پشت بست وین بدان پر حواصل بر نشست

1 خواجهٔ در نزع جمعی را بخواست گفت کار من کنید ای جمع راست

2 هر یکی را کار دیگر راست کرد حاجتی از هر کسی درخواست کرد

3 چون ز عمر خود نمیدید او امان زود زود آن حرف میگفت آن زمان

4 بود بر بالین او شوریدهٔ گفت تو کوری نداری دیدهٔ

1 آن وزیری را چو آمد مرگ پیش کرد حیران روی سوی قوم خویش

2 گفت دردا و دریغا کز غرض آخرت با خواجگی کردم عوض

3 زارزوی این جهان میسوختم لاجرم آن یک بدین بفروختم

4 میروم امروز جانی سوخته رفته دنیا و آخرت بفروخته

1 در رهی داود طائی بی قرار میشد و تعجیل بودش بیشمار

2 آن یکی گفتش چرا داری شتاب گوئی افتادست در دکانت آب

3 گفت بر دروازه در بند منند میشتابم چون شتابم میکنند

1 پیش آن دیوانه شد مردی جوان گفت دارم پیرمردی ناتوان

2 فاتحه برخوان برای آن ضعیف تا شفا بخشد خداوند لطیف

3 چوب را برداشت آن دیوانه زود گفت بیرون نه قدم زین خانه زود

4 انبیا و اهل گورستان همه منتظر بنشستهاند ایشان همه

1 بود بهلول از شراب عشق مست بر سر راهی مگر بر پل نشست

2 میگذشت آنجایگه هارون مگر او خوشی میبود پیش افکنده سر

3 گفت هارونش که ای بهلول مست خیز از اینجا چون توان بر پل نشست

4 گفت این با خویشتن گو ای امیر تا چرا بر پل بماندی جای گیر