بخش بیست و یکم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 رفت با بهلول هارون الرشید سوی گورستان بر خاکی رسید

2 کلهٔ دیدند خشک آن کسی مرغ در وی خانه بنهاده بسی

3 کرد هارونش ازان کله سؤال گفت بهلولش که پنهان نیست حال

4 بوده است این مرد سر انداخته در کبوتر باختن جان باخته

1 بود مردی در سخاوت بی بدل هرچه بودی خرج کردی بی خلل

2 مینداشت البته یک جو زر نگاه گفت یک روزیش مردی نیک خواه

3 کای فلان آخر نترسی از هلاک کان زمان کز تو برآید جان پاک

4 چون نمیداری نگه یک پیرهن پس فراهم بایدت کردن کفن

1 پیش حیدر آمد آن درویش حال کرد ازان دریای دانش سه سؤال

2 گفت از هفتاد فرسنگ آمدم هین جوابم ده که دلتنگ آمدم

3 چیست درویشی و بیماری و مرگ داد حیدر سه جواب او ببرگ

4 گفت درویشی تو جهل آمدست فقر تو گر عالمی سهل آمدست

1 این سیرین گفت جانم در جسد بر کسی هرگز نبرد الحق حسد

2 زانکه نیست از دو برون حال ای اخی یا بهشتیست این کس ویا دوزخی

3 گر بهشتیست او پس آن چندان کمال کو بخواهد یافت آنگه بی زوال

4 آن همه او راست دنیاش اندکی کی حسد باشد براندک بی شکی

1 نان پزی دیوانه و بیچاره شد وز میان نان پزان آواره شد

2 شهر میگشتی چو پی گم کردهٔ گردهٔ میخواستی بی کردهٔ

3 سایلی پرسید ازو کای حیله جوی گردهٔ بی کرده چون باشد بگوی

4 گفت تا من پختمی یک گرده نان گردهٔ نو در رسیدی همچنان

1 میگریست آن بیدل دیوانه زار آن یکی گفتش چرائی اشکبار

2 گفت گیرم میشکیبم برهنه چون نگریم زانکه هستم گرسنه

3 گفت اگرچه میکند نانت هوس چون زگرسنگی بگرید چون تو کس

4 گفت آخر چون نگریم ده تنه کاو ازان دارد چنینم گرسنه