بخش بیستم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 سالک آمد پیش دریای پر آب گفت ای از شور او مست و خراب

2 موج عشقت میکند زیر و زبر شور و شوقت میکند شیرین و تر

3 تشنهٔ سیراب از خویش آمده تو مزاجی خشک لب پیش آمده

4 این همه خوردی دگر میبایدت حوصله داری اگر میبایدت

1 خواجه اکافی درآمد در سخن خلق میبالید ازو چون سرو بن

2 منبرش گوئی ورای عرش بود آسمان در جنب او چون فرش بود

3 در بلندی سخن چندان برفت کان زمان از خلق گوئی جان برفت

4 چون بلندی سخن میداد دست مستمع بیهوش میافتاد پست

1 عاشقی روزی مگر خون میگریست زو کسی پرسید کاین گریه ز چیست

2 گفت میگویند فردا کردگار چون کند تشریف رؤیت آشکار

3 چل هزاران ساله بدهد بر دوام خاصگان قرب خود را بار عام

4 یک زمان زانجا بخود آیند باز در نیاز افتند خو کرده بناز

1 کرد درویشی ز درویشی سؤال کارزویت چیست ای درویش حال

2 گفت از ملک دو عالم خشک و تر ناچخی میبایدم اما دو سر

3 تا بیک سر وارهانم خویش را وز دگر سر خواجهٔ درویش را

4 تا چونه تو باشی و نه من پدید حق شود بی ننگ ما روشن پدید