بخش بیستم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 کرد درویشی ز درویشی سؤال کارزویت چیست ای درویش حال

2 گفت از ملک دو عالم خشک و تر ناچخی میبایدم اما دو سر

3 تا بیک سر وارهانم خویش را وز دگر سر خواجهٔ درویش را

4 تا چونه تو باشی و نه من پدید حق شود بی ننگ ما روشن پدید

1 عاشقی روزی مگر خون میگریست زو کسی پرسید کاین گریه ز چیست

2 گفت میگویند فردا کردگار چون کند تشریف رؤیت آشکار

3 چل هزاران ساله بدهد بر دوام خاصگان قرب خود را بار عام

4 یک زمان زانجا بخود آیند باز در نیاز افتند خو کرده بناز

1 بود مجنونی همیشه بی کلاه برهنه سر میشدی دایم براه

2 سائلی گفتش که ای شوریده نام برهنه سر از چه میباشی مدام

3 گفت سرپوشیده زن باشد نه مرد این سؤال بد که تو کردی که کرد

4 گفت پایت از چه باری برهنهست گفت ای احمق سری کو یک تنهست

1 در رهی میرفت شبلی دردناک دید دو کودک در افتاده بخاک

2 زانکه جوزی در میان افتاده بود هر دو را دعوی آن افتاده بود

3 هر دو از یک جوز میکردند جنگ شیخ گفتا کرد میباید درنگ

4 تا من این جوز محقر بشکنم پس میان هر دو تن قسمت کنم