بخش بیستم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین گفتست ابرهیم ادهم که می‌رفتم بحج دلشاد و خرّم

2 چو چشم من بذات العرق افتاد مرقّع پوش دیدم مُرده هفتاد

3 همه ازگوش و بینی خون گشاده میان رنج و خواری جان بداده

4 چو لختی گرد ایشان در دویدم یکی را نیم مرده زنده دیدم

1 شُعَیب از شوقِ حق ده سال بگریست ازان پس چشم پوشیده همی زیست

2 خدا بیناش کرد از بعدِ آن باز که شد ده سالِ دیگر خون فشان باز

3 دگر ره تیره شد دو چشمِ گریانش دگر ره چشم روزی کرد یزدانش

4 دگر ره سالِ دیگر زار بگریست دگر ره نیز نتوانست نگریست

1 چنین نقلست کز آحادِ امّت گروهی را کند بی بهره رحمت

2 خطاب آید که ایشان را هم اکنون سوی دوزخ برید آغشته در خون

3 بآخر بر لب دوزخ بیکبار ز حق خواهند مهل اندک نه بسیار

4 خطاب آید ز حضرت آشکارا که کاری می‌نگردد دیر ما را

1 مگر سلطان دین محمود پیروز ایاز خویش را پرسید یک روز

2 که از چه رشک آید در جهانت جوابی راست خواهم زین میانت

3 چنین گفت او که در رشکم همه جای ازان سنگی که مالی در کف پای

4 دلم از رشکِ سنگت می‌بنالد که او رخ در کف پای تو مالد

1 مگر یک روز مجنون در نشاطی نشسته بود در پیش رباطی

2 یکی دیوار بود از گج ببسته در آنجا لیلی ومجنون نشسته

3 خوشی می‌گفت اگر عمری دویدم هم آخر هر دو را با هم بدیدم

4 مگر در خواب می‌بینم من اکنون نشسته پیش هم لیلی و مجنون

1 سالک آمد پیش دریای پر آب گفت ای از شور او مست و خراب

2 موج عشقت میکند زیر و زبر شور و شوقت میکند شیرین و تر

3 تشنهٔ سیراب از خویش آمده تو مزاجی خشک لب پیش آمده

4 این همه خوردی دگر میبایدت حوصله داری اگر میبایدت

1 این سخن نقل است زاسکندر که گفت هرچه گیری معتدل باید گرفت

2 در میان رو نه بعز و نه بذل زانکه جزویست اعتدال از عقل کل

3 نه بنزدیک آی و نه میباش دور در وسط رو تا بود خیر الامور

4 چون رسن رامعتدل افتاد تاب گر بود صد رشته گردد یک طناب

1 خواجه اکافی درآمد در سخن خلق میبالید ازو چون سرو بن

2 منبرش گوئی ورای عرش بود آسمان در جنب او چون فرش بود

3 در بلندی سخن چندان برفت کان زمان از خلق گوئی جان برفت

4 چون بلندی سخن میداد دست مستمع بیهوش میافتاد پست

1 شبلی آن کز مغز معنی راز گفت این حکایت از برادر باز گفت

2 گفت بود اندر دبیرستان شهر میرزادی یوسف کنعان شهر

3 هر دوعالم بر نکوئی نقد او در نکوئی هرچه گوئی نقد او

4 حسن او فهرست دیوان جمال وصف او بالای ایوان کمال

1 گفت ایاز آمد بر سلطان پگاه چهرهٔ گلناریش مانند کاه

2 نه طراوت مانده در رخسار او نه حلاوت مانده در گفتار او

3 گفت شاه آخر چه بودت ای ایاس کاتشم در دل فکندی بیقیاس

4 بود پیش شاه خلقی بیشمار هر یکی از بهر کاری بیقرار