بخش هجدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش چو آن خاتم عزیزست بگو باری که سرّ آن چه چیزست

2 که گر دستم نداد آن خاتم امروز شوم از علمِ آن باری دلفروز

1 مگر یک روز مجنون فرصتی یافت بر لیلی نشستن رخصتی یافت

2 ز مجنون کرد لیلی خواستاری که ای عاشق بیاور تا چه داری

3 زبان بگشاد مجنون گفت ای ماه نه آبم ماند در عشق تو نه چاه

4 ندارم در جگر آبی که باشد نه در دیده شبی خوابی که باشد

1 ز یحیی بن المعاذ آن شمعِ اسلام خطی آمد به سوی پیرِ بسطام

2 که شیخ دین چه می‌گوید در آنکس که خورد او شربتی پاک مقدّس

3 که سی سالست تا لیل و نهارش سری بودست بگرفته خمارش

4 رسید از بایزید او را جوابی که اینجا هست مردی را شرابی

1 پدر بگشاد مُهر از حقّهٔ لعل دُر افشان گشت و کرد این قصّه را نقل

1 چنین گفت اصمعی پیر یگانه که یک شب در عرب گشتم روانه

2 کریمی کرد مهمانم دگر روز بر او زنگئی دیدم همه سوز

3 کشیده پای تا فرقش بزنجیر بزاری نالهٔ می‌کرد چون زیر

4 دلی چون دیدهٔ موری ز تنگی همه زنگی دلی رفته ز زنگی

1 غلامی داشت مأمون خلیفه کزو مهمل نماندی یک لطیفه

2 چو خورشیدی به نیکوئی جمالش خلایق جمله مایل بر وصالش

3 خَم زلفش که دام عنبرین داشت همه هندوستان در زیر چین داشت

4 بلی گر زلفِ او در چین نبودی نثارش نافهٔ مشکین نبودی

1 چو یوسف را در افکندند در چاه درآمد جبرئیل از سدره ناگاه

2 که دل خوش دار در درد جدائی که خواهد بود زین چاهت رهائی

3 ترا برهاند از غم حق تعالی دهد از ملکت مصرت کمالی

4 نهد تاجی ز عزّت بر سر تو فرستد مصریان را بر در تو

1 مگر محمود با اعزاز می‌شد بره مردی دوالک باز می‌شد

2 شهش گفتا که ای طرّار ره زن ترا می‌بیند اینجا چشم دَرمَن

3 که بنشینی میان خاک در راه دوالک بازی آموزی تو با شاه

4 دوالک باز گفتش ای جهاندار برَو بنشین چه می‌خواهی ازین کار

1 مگر یک روز می‌شد با سپاهی ولی بر روی شادروان براهی

2 درآمد خاطرش از ملک ناگاه که کیست امروز در عالم چو من شاه

3 فرو شد گوشهٔ زان قصرِ عالی سلیمان بانگ زد بر باد حالی

4 که شادروان چرا کردی چنین تو کرا افکند خواهی بر زمین تو

1 بصحرا رفت شیخ مهنه ناگاه گروهی گرم رَو را دید در راه

2 که می‌رفتند بر یک شیوه یک جای ازار پای چرمین کرده در پای

3 یکی را شاد بر گردن گرفته بسی رندانش پیرامن گرفته

4 مگر پرسید آن شیخ زمانه که کیست این مرد، گفتند ای یگانه