بخش هجدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش چو آن خاتم عزیزست بگو باری که سرّ آن چه چیزست

2 که گر دستم نداد آن خاتم امروز شوم از علمِ آن باری دلفروز

1 پدر بگشاد مُهر از حقّهٔ لعل دُر افشان گشت و کرد این قصّه را نقل

1 برای خاتم ملک سلیمان بَلُقیا رفت و با او بود عفّان

2 میان هفت دریا بود غاری بدانجا راه جُستن سخت کاری

3 چو ماری یک پری آمد پدیدار زبان بگشاد با عفّان بگفتار

4 که آب برگِ شاخی در فلان جای اگر جمع آری و مالی تو بر پای

1 مگر یک روز می‌شد با سپاهی ولی بر روی شادروان براهی

2 درآمد خاطرش از ملک ناگاه که کیست امروز در عالم چو من شاه

3 فرو شد گوشهٔ زان قصرِ عالی سلیمان بانگ زد بر باد حالی

4 که شادروان چرا کردی چنین تو کرا افکند خواهی بر زمین تو

1 غلامی داشت مأمون خلیفه کزو مهمل نماندی یک لطیفه

2 چو خورشیدی به نیکوئی جمالش خلایق جمله مایل بر وصالش

3 خَم زلفش که دام عنبرین داشت همه هندوستان در زیر چین داشت

4 بلی گر زلفِ او در چین نبودی نثارش نافهٔ مشکین نبودی

1 چنین گفت اصمعی پیر یگانه که یک شب در عرب گشتم روانه

2 کریمی کرد مهمانم دگر روز بر او زنگئی دیدم همه سوز

3 کشیده پای تا فرقش بزنجیر بزاری نالهٔ می‌کرد چون زیر

4 دلی چون دیدهٔ موری ز تنگی همه زنگی دلی رفته ز زنگی

1 چو یوسف را در افکندند در چاه درآمد جبرئیل از سدره ناگاه

2 که دل خوش دار در درد جدائی که خواهد بود زین چاهت رهائی

3 ترا برهاند از غم حق تعالی دهد از ملکت مصرت کمالی

4 نهد تاجی ز عزّت بر سر تو فرستد مصریان را بر در تو

1 سرخسی بود پیری خالوش نام بسی بردی بسر با خضر ایّام

2 مگر جائی جوانی گرم رَو بود که او نو بود و جانش نیز نو بود

3 دلی بود از حقیقت غرق نورش نبودی هیچ کاری جز حضورش

4 خضر می‌شد بر آن پیرِ درویش بره بر آن جوان را برد با خویش

1 ز یحیی بن المعاذ آن شمعِ اسلام خطی آمد به سوی پیرِ بسطام

2 که شیخ دین چه می‌گوید در آنکس که خورد او شربتی پاک مقدّس

3 که سی سالست تا لیل و نهارش سری بودست بگرفته خمارش

4 رسید از بایزید او را جوابی که اینجا هست مردی را شرابی

1 چنین گفتند جمعی هم دیاری ز لفظ بوعلیّ رودباری

2 که در حمّام رفتم من یکی روز جوانی تازه دیدم بس دلفروز

3 برخساره چو ماه آسمان بود به بالا همچو سرو بوستان بود

4 سر زلفش بپای افکنده دیدم بروی او جهانی زنده دیدم