بخش هجدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 برای خاتم ملک سلیمان بَلُقیا رفت و با او بود عفّان

2 میان هفت دریا بود غاری بدانجا راه جُستن سخت کاری

3 چو ماری یک پری آمد پدیدار زبان بگشاد با عفّان بگفتار

4 که آب برگِ شاخی در فلان جای اگر جمع آری و مالی تو بر پای

1 سرخسی بود پیری خالوش نام بسی بردی بسر با خضر ایّام

2 مگر جائی جوانی گرم رَو بود که او نو بود و جانش نیز نو بود

3 دلی بود از حقیقت غرق نورش نبودی هیچ کاری جز حضورش

4 خضر می‌شد بر آن پیرِ درویش بره بر آن جوان را برد با خویش

1 چنین گفتند جمعی هم دیاری ز لفظ بوعلیّ رودباری

2 که در حمّام رفتم من یکی روز جوانی تازه دیدم بس دلفروز

3 برخساره چو ماه آسمان بود به بالا همچو سرو بوستان بود

4 سر زلفش بپای افکنده دیدم بروی او جهانی زنده دیدم

1 نصر احمد اندر ایام بهار داشت عزم باغ و قصد سبزه زار

2 مطربان از پیش بفرستاده بود همره ایشان سماع و باده بود

3 محتسب بود آن یکی الیاس نام سخت در تقوی و در معنی تمام

4 پیش آمد قوم را دره بدست وانچه دید او هم بریخت و هم شکست

1 سالک آمد پیش خاک بارکش گفت ای افکندهٔ تیمارکش

2 هر کجا سریست در هر دو جهان گر برون آری درون داری نهان

3 توخمیر دست قدرت بودهٔ حامل اسرار فطرت بودهٔ

4 چون ز چارارکان بحق رکنی تراست نقد رکنی گر ز تو جویم رواست

1 خانهٔ داشت ای عجب خالی جنید دزد در شد مینیافت او هیچ صید

2 عاقبت پیراهنی یافت وببرد روز دیگر را بدلالی سپرد

3 پیرهن را چون خریداری رسید آشنا میخواست در وقت خرید

4 میگذشت آنجا جنید راهبر گفت این را آشناام من بخر

1 بود عبداللّه طاهر در شکار باز میآمد بشهر آن نامدار

2 بود در راهش پلی جای نشست پیر زالی از پس آن پل بجست

3 اسب عبداللّه سر بر زد ز راه بر زمین افکند از فرقش کلاه

4 خشمگین شد سخت عبداللّه ازو خواست تا خود را کند آگاه ازو

1 میشد ابراهیم ادهم در رهی پیش اوآمد سواری ناگهی

2 گفت آبادانی ای رهرو کجاست اوبگورستان اشارت کرد راست

3 شد سوار از قول اودر خشم سخت تازیانه کرد بر وی لخت لخت

4 خون روان شد از سر واز روی او تا زخون گل گشت خاک کوی او

1 جاهلی میگفت احنف را متاب گر یکی گوئی تو ده گویم جواب

2 احنفش گفتا تو گر گوئی دهم من یکی باتو نگویم این بهم

3 خلق نبود این که تا یابی خبر از فروتر کس شوی زیر و زبر

4 چون حقارت بر نتابی از حقیر چون کشی پس کبریای آن کبیر