بخش هفدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت خاک در چشم آفتاب انداخت

2 سر زلفش چو شیر پنجه گشاد آهوان را به مشک ناب انداخت

3 تیر چشمش که عالمی خون داشت اشتری را به یک کباب انداخت

4 لب شیرینش چون تبسم کرد شور در لؤلؤ خوشاب انداخت

1 عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت مرغ جان را نیز چون پروانه بال و پر بسوخت

2 عشقش آتش بود کردم مجمرش از دل چو عود آتش سوزنده بر هم عود و هم مجمر بسوخت

3 زآتش رویش چو یک اخگر به صحرا اوفتاد هر دو عالم همچو خاشاکی از آن اخگر بسوخت

4 خواستم تا پیش جانان پیشکش جان آورم پیش دستی کرد عشق و جانم اندر بر بسوخت

1 آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت

2 دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

3 جان پر خونم که مشتی خاک دامن گیر اوست گاه اندر تاب ماند و گاه اندر تب بسوخت

4 پردهٔ پندار کان چون سد اسکندر قوی است آه خون آلود من هر شب به یک یارب بسوخت

1 دولت عاشقان هوای تو است راحت طالبان بلای تو است

2 کیمیای سعادت دو جهان گرد خاک در سرای تو است

3 ناف آهو شود دهان کسی که درو وصف کبریای تو است

4 سرمهٔ دیده‌ها بود خاکی که گذرگاه آشنای تو است

1 دلبرم در حسن طاق افتاده است قسم من زو اشتیاق افتاده است

2 بر سر پایم چو کرسی ز انتظار کو چو عرش سیم ساق افتاده است

3 گر رسد یک شب خیال وصل او برق در زیرش براق افتاده است

4 لیک اندر تیه هجرش گرد من سد اسکندر یتاق افتاده است

1 آن نه روی است ماه دو هفته است وان نه قد است سرو برفته است

2 پیش ماه دو هفتهٔ رخ تو ماه و خورشید طفل یک هفته است

3 ذره‌ای عشق آفتاب رخش همه دلها به جان پذیرفته است

4 نرگس اوست ای عجب بیمار دل عشاق درد بگرفته است

1 تا کی از صومعه خمار کجاست خرقه بفکندم زنار کجاست

2 سیرم از زرق فروشی و نفاق عاشقی محرم اسرار کجاست

3 چون من از بادهٔ غفلت مستم آن بت دلبر هشیار کجاست

4 همه کس طالب یارند ولیک مفلسی مست پدیدار کجاست

1 چون ز مرغ سحر فغان برخاست ناله از طاق آسمان برخاست

2 صبح چون دردمید از پس کوه آتشی از همه جهان برخاست

3 عنبر شب چو سوخت زآتش صبح بوی عنبر ز گلستان برخاست

4 سپر آفتاب تیغ کشید قلم عافیت ز جان برخاست

1 دوش کان شمع نیکوان برخاست ناله از پیر و از جوان برخاست

2 گل سرخ رخش چو عکس انداخت جوش آتش ز ارغوان برخاست

3 آفتابی که خواجه‌تاش مه است به غلامیش مدح خوان برخاست

4 از غم جام خسروی لبش شور از جان خسروان برخاست

1 اینت گم گشته دهانی که توراست وینت نابوده میانی که توراست

2 از دو چشم تو جهان پرشور است اینت شوریده جهانی که توراست

3 جادوان را به سخن خشک کنی خه زهی چرب‌زبانی که توراست

4 آخر این ناز تو هم در گذرد چند مانده است زمانی که توراست