بخش هفدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چو بود آن شیخ سالی شصت هفتاد ز بعد آن مگر در نزع افتاد

2 یکی گفت ای بدان عالم قدم زن کجا دفنت کنم جائی رقم زن

3 چنین گفت او که من شوریده ایمان نخواهم در بر جمعی مسلمان

4 چو من نور مسلمانان ندارم بگورستان دین داران چه کارم

1 مگر سُفیان ثوری چون جوان بود ز کوژی قامت او چون کمان بود

2 یکی گفت ای امام آن جهانی چرا پشتت دو تا شد در جوانی

3 بصورت وقتِ این پشت دو تا نیست که پشت تو چنین دیدن روا نیست

4 چه افتادست، ما را حال برگوی نشانی ده بیانی کن خبرگوی

1 یکی پیر معمّر بود در شام که چون تورات می‌خواندی بهنگام

2 چو پیش نام پیغامبر رسیدی از آنجا محو کردی یا بُریدی

3 چو مصحف باز کردی روز دیگر نوشته یافتی نام پیمبر

4 دگر ره محو نامش کردی آغاز دگر روز آن نوشته یافتی باز

1 سالک آمد پیش آب پاک رو گفت ای پاکیزهٔ چالاک رو

2 در جهان از تست یک یک هر چه هست وز تو بگشاید بلاشک هرچه هست

3 هرکجا سر سبزئی آثار تست تازگی کردن طریق کار تست

4 سلسبیل وکوثر و رضوان تراست زندگی چشمهٔ حیوان تراست

1 احمد خضرویه گفت آن دیده ور دیدهام خلق جهان را سر بسر

2 جمله بر یک آخورند از خاص و عام جمله را یک قوت میبینم مدام

3 سائلی گفتش که ای شیخ کبار تو بر آن آخور نبودی هیچ بار

4 گفت بودم گفت پس ای دیده ور چیست از تو فرق تا خلق دگر

1 دید روزی بوسعید دیده ور مبرزی پرداخته در رهگذر

2 پس عصا در سینه زد آنجایگاه همچنان میبود و میکرد آن نگاه

3 هرکه آن میدید انکاریش بود خاصه منکر بود و بسیاریش بود

4 کرد آخر یک مرید از وی سئوال خواست از سلطان حالت کشف حال

1 خواجهٔ میرفت سر افراخته بود در ره مبرزی پرداخته

2 بینی آنجا باستین محکم گرفت دامن دراعه را در هم گرفت

3 بود مجنونی مگر در پیش راه گفت بینی می مگیر اینجایگاه

4 کاین نجاست زود زود ای بیخبر پیش تو آرند وگویندت بخور

1 آن حکیمی در تفکر میگذشت دید سرگین دان و گورستان بدشت

2 نعرهٔ زد گفت ای نظارگان اینت نعمت اینت نعمت خوارگان

3 ای عجب با این چنین نفسی درون میکند هم در خدائی سر برون

4 زشتی عالم همه از خبث اوست وانگهی دارد خدائی نیز دوست

1 شد بر فرعون ابلیس لعین یک کف پر ریگ برداشت از زمین

2 پس نمود آن ریگ مروارید باز بعد از آنش ریگ گردانید باز

3 گفت گیر این ریگ و گوهر کن تو نیز گفت ازین من میندانم هیچ چیز

4 پس زفان بگشاد ابلیس لعین گفت تو با این سرو ریشی چنین

1 بود درویشی یکی خانه تهی دزد در شد یافت درویش آگهی

2 کرد بسیاری طلب تا هیچ هست هیچ جز بادش نمیآمد بدست

3 کرد صد لاحول کار خویش را خنده آمد زان سبب درویش را

4 دزد گفتش با چنین خانه تهی خنده چون میآیدت بس ابلهی