بخش پانزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 درآمد پنچمین فرزندِ هشیار پدر راگفت کای دریای اسرار

2 من آن انگشتری خواهم باخلاص که در ملکت سلیمان گشت ازان خاص

3 پری و دیو در فرمانش آمد بساط ملک شادروانش آمد

4 زنام آن نگینش شد نه از غیر رموز مور کشف و منطق طیر

1 پدر گفتش چرا ملکت بکارست که گر دستت دهد ناپایدارست

2 چنین ملکی چنان بِه، هم تو دانی، که در باقی کنی چون هست فانی

3 وگر در ملک ظلمی کرده باشی که تا یک گِرده روزی خورده باشی

4 جهان چون حسرت آبادیست جمله کفی خاکست یا بادیست جمله

1 مگر محمود می‌شد در شکاری جداماند او ز لشکر برکناری

2 بنزدیکش یکی ده بود می‌دید بجائی بر سر ده دود می‌دید

3 فرس می‌راند شه تا پیش آن زود نشسته دید زالی پیشِ آن دود

4 بدو گفت آمدت مهمان خلیفه چه آتش میکنی هان ای عفیفه

1 مگر می‌رفت شیخی کاردیده بره در دید طاقی برکشیده

2 همائی کرده از کج بر سر او بگسترده ز هم بال و پر او

3 زبان بگشاد و گفت ای مرغ ناساز تو بی شرمک بدینجا آمدی باز

4 بهر یک چند بگشائی پری تو نشینی پس بقصر دیگری تو

1 بسنجر گفت غزّالی که ای شاه برون نیست از دو حالِ تو درین راه

2 اگر بیداری اینجا چون نشینی که تا برهم زنی دیده، نه بینی

3 وگر تو خفتهٔ این پادشائی نه بینی هیچ تا دیده گشائی

4 بملکی چَند نازی چند خندی که تا چشمی گشائی و ببندی

1 مگر محمود می‌شد با سپاهی ز هامون تا بگردون پایگاهی

2 سپه می‌راند هر سوئی شتابان که تا صیدی بیابد در بیابان

3 خمیده پشت پیری دید غمناک برهنه پای و سر با روی پُر خاک

4 درمنه می‌کشید و آه می‌کرد میان خار خود را راه می‌کرد

1 مگر می‌رفت محمود جهاندار بره درگازری را دید در کار

2 کشیده پشتهٔ کرباس دربند بدو گفت این همه کرباس را چند

3 جوابش دادگازر کای شهنشاه ترا کرباسِ ده گز بس درین راه

4 چو زین جمله ترا ده گز پسندست چرا پرسی ز جمله تا بچندست

1 حکیمی دید ذوالقرنین در راه بذوالقرنین گفت آن مردِ درگاه

2 که آخر گرد عالم چند گَردی که عالم جمله پُر آشوب کردی

3 سکندر گفت نیمی از اقالیم نهادم راست باقی ماند یک نیم

4 کنون من می‌روم عزم من این راست که تا آن نیمهٔ دیگر کنم راست

1 جهان را پادشاهی پاک دین بود که ملک عالمش زیر نگین بود

2 نبودش در همه عالم نظیری که بودش از همه عالم گزیری

3 سواد ملکش از مه تا بماهی ز شرقش تا بغربش پادشاهی

4 حکیمانی که پیش شاه بودند که اجری خوارهٔ درگاه بودند

1 نشسته بود ابراهیمِ ادهم پس و پیشش غلامان دست بر هم

2 یکی تاج مرصّع بر سر او بغلطاقی مغرّق در بر او

3 درآمد خضر بی فرمان در ایوان بصورة چون یکی مرد شُتُربان

4 غلامان را ز بیمش دم فرو شد کسی کو را بدید از هم فرو شد