بخش پانزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 مگر می‌رفت محمود جهاندار بره درگازری را دید در کار

2 کشیده پشتهٔ کرباس دربند بدو گفت این همه کرباس را چند

3 جوابش دادگازر کای شهنشاه ترا کرباسِ ده گز بس درین راه

4 چو زین جمله ترا ده گز پسندست چرا پرسی ز جمله تا بچندست

1 حکیمی دید ذوالقرنین در راه بذوالقرنین گفت آن مردِ درگاه

2 که آخر گرد عالم چند گَردی که عالم جمله پُر آشوب کردی

3 سکندر گفت نیمی از اقالیم نهادم راست باقی ماند یک نیم

4 کنون من می‌روم عزم من این راست که تا آن نیمهٔ دیگر کنم راست

1 پدر گفتش چرا ملکت بکارست که گر دستت دهد ناپایدارست

2 چنین ملکی چنان بِه، هم تو دانی، که در باقی کنی چون هست فانی

3 وگر در ملک ظلمی کرده باشی که تا یک گِرده روزی خورده باشی

4 جهان چون حسرت آبادیست جمله کفی خاکست یا بادیست جمله

1 بسنجر گفت غزّالی که ای شاه برون نیست از دو حالِ تو درین راه

2 اگر بیداری اینجا چون نشینی که تا برهم زنی دیده، نه بینی

3 وگر تو خفتهٔ این پادشائی نه بینی هیچ تا دیده گشائی

4 بملکی چَند نازی چند خندی که تا چشمی گشائی و ببندی

1 مگر می‌رفت شیخی کاردیده بره در دید طاقی برکشیده

2 همائی کرده از کج بر سر او بگسترده ز هم بال و پر او

3 زبان بگشاد و گفت ای مرغ ناساز تو بی شرمک بدینجا آمدی باز

4 بهر یک چند بگشائی پری تو نشینی پس بقصر دیگری تو

1 برای درمنه برخاست آن پاک درمنه چون برون می‌کرد از خاک

2 برون افتاد حالی صرّهٔ زر ازان غم دست می‌زد سخت بر سر

3 بحق گفتا که کردی تیره روزم چه خواهم از تو؟ چیزی تا بسوزم

4 چرا چیزی دهی از پیشگاهم که در حالم بسوزد، می‌نخواهم

1 نشسته بود ابراهیمِ ادهم پس و پیشش غلامان دست بر هم

2 یکی تاج مرصّع بر سر او بغلطاقی مغرّق در بر او

3 درآمد خضر بی فرمان در ایوان بصورة چون یکی مرد شُتُربان

4 غلامان را ز بیمش دم فرو شد کسی کو را بدید از هم فرو شد

1 مگر محمود می‌شد با سپاهی رسیدش پیش درویشی براهی

2 سلامی کرد شاه او را دران دشت علیکی گفت آن درویش و بگذشت

3 بلشکر گفت شاه پاک عنصر که بینید آن گدا با آن تکبّر

4 بدو درویش گفت ار هوشمندی گدا خود چون توئی بر من چه بندی

1 مگر محمود می‌شد در شکاری جداماند او ز لشکر برکناری

2 بنزدیکش یکی ده بود می‌دید بجائی بر سر ده دود می‌دید

3 فرس می‌راند شه تا پیش آن زود نشسته دید زالی پیشِ آن دود

4 بدو گفت آمدت مهمان خلیفه چه آتش میکنی هان ای عفیفه

1 مگر شد سنجر پاکیزه اوصاف بخلوة پیشِ رکن الدینِ اکّاف

2 زبان بگشاد شیخ و گفت آنگاه کزین شاهی نیاید ننگت ای شاه؟

3 که هرگز پیر زالی پُر نیازی نسازد خویشتن را پی پیازی

4 که تا زان پی پیاز آن زن زال بنستانی تو چیزی در همه حال