بخش سیزدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 یکی می‌رفت در بغداد بر رخش تو گفتی بود در دعوی جهان بخش

2 پس و پیشش بسی سرهنگ می‌شد بمردم بر ازو ره تنگ می‌شد

3 ز هر سوئی خروش طَرِّقوا بود که بردابرِدِ او از چارسو بود

4 مگر بهلول مشتی خاک برداشت بشد وان خفیه‌اش پیش نظر داشت

1 بره دربود مجنونی نشسته که می‌رفتند قومی یک دو رسته

2 مگر آن قوم دنیاوار بودند که غرق جامه و دستار بودند

3 ز رعنائی و کبر و نحوت و جاه چو کبکان می‌خرامیدند در راه

4 چو آن دیوانهٔ بی خان و بی مان بدید آن خیلِ خود بین را خرامان

1 سالک سرگشته چون مستی خراب شد دلی پرتاب پیش آفتاب

2 گفت ای سلطانسرگیتی نورد در جهان بسیار دیده گرم و سرد

3 ای بفیض و روشنی برده سبق بوده برچارم سما زرین طبق

4 گرم کردی ذات ذریات را عاشقی آموختی ذرات را

1 خسروی روزی غلامی میخرید کافتابش پیش مرکب میدوید

2 در نکو روئی کسی همتا نداشت شد ز پهنا سرو کان بالا نداشت

3 چون ببالا سرو وار استاده بود سرو او را بندهٔ آزاده بود

4 از رخ او هم قمر در وی گریخت وز لب او هم شکر درنی گریخت

1 در رهی محمود میشد با سپاه دید پیری پشته در بسته براه

2 پیش اوشد خسرو صاحب کمال گفت ای پیر این چه داری در جوال

3 گفت تا شب ای شه پیروز من خوشه بر میچیدهام امروز من

4 این جوال از خوشه پر درکردهام روی سوی طفلکان آوردهام

1 سایلی خفاش را گفت ای ضعیف بیخبر ماندی ز خورشید شریف

2 ای همه روزت شب تیره شده از فروغی چشم تو خیره شده

3 در شب تیره بسی گردیده تو رشته تائی روشنی نادیده تو

4 گر تو با خورشید میآمیزئی از فروغ او چنین نگریزئی

1 کردروزی چند سارخگی قرار بر درختی بس قوی یعنی چنار

2 چون سفر را کرد آخر کار راست از چنار کوه پیکر عذر خواست

3 گفت زحمت دادمت بسیار من زحمتی ندهم دگر این بار من

4 مهر برداشت از زفان حالی چنار گفت خود را بیش ازین رنجه مدار

1 پادشاهی در رهی میشد پکاه خاک بیزی میگذشت آنجایگاه

2 پس زفان بگشاده بود آن خاک بیز کای خدا بر فرق کردم خاک ریز

3 گر مرا بایست رفتن سوی کار تاکنون در کار بودم بی قرار

4 ور پگه بایست کردن عزم راه کار را برخاستم اینک پگاه