بخش دوازدهم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 آن یکی دیوانهٔ میگفت زار کز همه عالم مرا اینست کار

2 تا کنم بر روی خاکستر نشست خاک میریزم بسر از هر دو دست

3 هم پلاسی را بگردن افکنم هم کنب را بر میان محکم کنم

4 اشک میبارم بزاری بردوام چکنم و چکنم همی گویم مدام

1 سالک آمد با دو چشم خون فشان چون زمین افتاد پیش آسمان

2 گفت ای سلطان عالم آمده پای تا سر طاق و طارم آمده

3 جمله در تو گم تو بالای همه جمله چون قطره تو دریای همه

4 هم قوی دل هم قوی همت توئی خلق عالم را ولی نعمت توئی

1 پادشاهی دختری دلبند داشت هر دو عالم وقف یک یک بند داشت

2 هر سر موئیش خونی کرده بود سرکشان را سرنگونی کرده بود

3 عاشقی آتش فشانش اوفتاد شور در دریای جانش اوفتاد

4 بیقراری کرد در جانش قرار از میان خلق آمد با کنار

1 شد بر دیوانهٔ آن مرد پاک دید او را در میان خون و خاک

2 همچو مستی واله و حیرانش دید سرنگونش یافت و سرگردانش دید

3 گفت ای دیوانهٔ بی روی و راه در چه کاری روز و شب اینجایگاه

4 گفت هستم حق طلب در روز وشب مرد گفتش من همین دارم طلب

1 بوعلی طوسی ز عشق آشفته بود همچو آب زر سخن میگفته بود

2 عاقبت چون روز بس بیگاه شد گفت دردا کاین سخن کوتاه شد

3 زانکه روزی را که شب در پی بود لایق این حرف هرگز کی بود

4 صبر باید کرد تا روزی تمام در رسد کانرا نباشد شب مدام

1 یک کلیچه یافت آن سگ در رهی ماه دید از سوی دیگر ناگهی

2 آن کلیچه بر زمین افکند سگ تا بگیرد ماه بر گردون بتک

3 چون بسی تک زد ندادش دست ماه باز پس گردید و با زآمد براه

4 آن کلیچه جست بسیاری نیافت بار دیگر رفت و سوی مه شتافت

1 هست مرغی همچو آتش بیقرار روز و شب گردنده گرد شاخسار

2 میزند منقار در شاخ درخت شاخ خواهی نرم باش و خواه سخت

3 این چنین مرغی بشوق و شدتی بر سلیمان گشت عاشق مدتی

4 هر زمانش بیقراری تازه شد هر دمش بی صبری از اندازه شد