بخش هفتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 خسروی قصری معظم ساز کرد اوستاد کار کار آغاز کرد

2 در بر آن قصر زالی خانه داشت از همه عالم همان ویرانه داشت

3 شاه را گفتند ای صاحب کمال گر نباشد کلبهٔ این پیر زال

4 قصر نبود چار سو آن را بخر تا شود قصرت مربع در نظر

1 شاه دین محمود سلطان جهان داشت استادی بغایت خرده دان

2 بود نام او سدید عنبری ای عجب کافور مویش بر سری

3 شاه یک روزی بدو گفت ای مقل وتعز من تشاء و تذل

4 آیت زیباست معنی بازگوی از عزیز و از ذلیلم راز گوی

1 بامدادی شهریار شاد کام داد بهلول ستمکش را طعام

2 او بسگ داد آن همه تا سگ بخورد آن یکی گفتش که هرگز این که کرد

3 از چنین شاهی نداری آگهی چون طعام او سگان را میدهی

4 این چنین بی حرمتی کردن خطاست کار بی حرمت نیاید هیچ راست

1 رفت نوشروان درآن ویرانهٔ دید سر بر خاک ره دیوانهٔ

2 ناله میکرد و چونالی گشته بود حال گردیده بحالی گشته بود

3 از همه رسم جهان و آئین او کوزهٔ پر آب بر بالین او

4 در میان خاک راه افتاده بود نیم خشتی زیر سر بنهاده بود

1 ناگهی بهلول را خشکی بخاست رفت پیش شاه ازوی دنبه خواست

2 آزمایش کرد آن شاهش مگر تا شناسد هیچ باز از یکدیگر

3 گفت شلغم پاره باید کرد خرد پاره کرد آن خادمیش و پیش برد

4 اندکی چون نان و آن شلغم بخورد بر زمین افکند و مشتی غم بخورد

1 سالک آمد پیش کرسی دل شده خاک زیر پایش از خون گل شده

2 پیش کرسی خیره بر جا ایستاد همچو کرسی بر سر پا ایستاد

3 گفت ای صحن مرصع زان تو صد هزاران قبه سرگردان تو

4 جملهٔ در فلک در درج تست مهر خندان در ده و دو برج تست

1 رفت یک روزی مگر بهلول مست در بر هارون و بر تختش نشست

2 خیل او چندان زدندش چوب و سنگ کز تن او خون روان شد بیدرنگ

3 چون بخورد آن چوب بگشاد او زفان گفت هارون را که ای شاه جهان

4 یک زمان کاین جایگه بنشستهام از قفا خوردن ببین چون خستهام

1 یافت پیری یک درم سیم سیاه گفت برباید گرفت این را ز راه

2 هرکه او محتاجتر خواهد فتاد این درم اکنون بد و خواهیم داد

3 کرد بسیاری ز هر سوئی نگاه کس نبد محتاجتر از پادشاه

4 از قضا آن روز روز بار بود پادشه در حکم گیر ودار بود

1 در رهی میرفت هارون الرشید بود تابستان و آبی ناپدید

2 تشنگی غالب شد و در تف و تاب چشم را بود ای عجب گربود آب

3 عابدی گفتش که ای شاه جهان تشنگی چون برتو افتاد این زمان

4 گر دلت از تشنگی گردد خراب ور نیابی فی المثل ده روز آب

1 خواجهٔ اکافی آن برهان دین گفت سنجر را که ای سلطان دین

2 واجبم آید بتو دادن زکات زانکه تو درویش حالی در حیات

3 گر ترا ملک وزری هست این زمان هست آن جمله ازان مردمان

4 کردهٔ از خلق حاصل آن همه بر تو واجب میشود تا وان همه