بخش هفتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین گفتست بوبکر سفاله که با او هست پیوسته حواله

2 همی گویند در آبم نشانده که هرگز تر مگرد ای باز مانده

3 که گرچه غرقهٔ امّا چنانی که گر تر گردی از تر دامنانی

4 مشو تر گر چه در آبی همیشه درین معرض چه سنجد شیر بیشه

1 در آن ویرانه شد محمود یک روز یکی دیوانهٔ را دید پر سوز

2 کلاهی از نمد بر سر نهاده بدو نیک جهان بر در نهاده

3 بر او چون فرود آمد زمانی تو گفتی داشت اندوه جهانی

4 نه یک لحظه سوی سلطان نظر کرد نه از اندوه خود یک دم گذر کرد

1 درختی سبز را ببرید مردی برو بگذشت ناگه اهل دردی

2 چنین گفت او که این شاخ برومند که ببریدند ازو این لحظه پیوند

3 ازان ترّست و تازه بر سر راه که این دم زین بریدن نیست آگاه

4 هنوزش نیست آگاهی ز آزار شود یک هفتهٔ دیگر خبردار

1 حسن یک روز رفت از بصره بیرون به پیش رابعه آمد بهامون

2 بسی بُز کوهی و نخچیر و آهو بگردش صف زده بودند هر سو

3 حسن را چون ز راهی دور دیدند ز پیش رابعه یک سر رمیدند

4 حسن چون دید آن در وی اثر کرد زمانی غیرتش زیر و زبر کرد

1 بموسی گفت حق کای مرد اسرار چو تنها می‌نشینی دل نگه دار

2 وگر با خلق باشی مهربان باش در آن ساعت نگه دار زبان باش

3 وگر در ره روی سر پیش می‌دار نظر بر پیش چشم خویش میدار

4 وگر ده سفره پیش آرند خلقت نگه می‌دار آنجا نیز حلقت

1 یکی دیوانه در بغداد بودی که نه یک حرف گفتی نه شنودی

2 بدو گفتند ای مجنون عاجز چرا حرفی نمی‌گوئی تو هرگز

3 چنین گفت او که حرفی با که گویم چو مردم نیست پاسخ از که جویم

4 بدو گفتند خلقی کین زمانند نمی‌بینی که جمله مردمانند

1 یکی پرسید ازان مجنونِ غمگین که از لیلی چه می‌گوئی تو مسکین

2 بخاک افتاد مجنون سر نگون سار بدو گفتا بگو لیلی دگر بار

3 تو از من چند معنی جوی باشی ترا این بس که لیلی گوی باشی

4 بسی گر دُرِّ معنی سفته آید چنان نبوَد که لیلی گفته آید

1 خوش آوازی ز خیل نیکخواهان مؤذّن بود در شهر سپاهان

2 در آن شهر از بزرگی گنبدی بود که سر در گنبد گردنده می‌سود

3 بر آن گنبد شد آن مرد سرافراز نماز فرض را می‌داد آواز

4 یکی دیوانهٔ می‌رفت در راه یکی پرسید ازو کای مردِ آگاه

1 چنین گفتست شیخ مهنه یک روز که رفتم پیش پیری عالم افروز

2 خموشش یافتم دایم بغایت فرو رفته به بحری بی‌نهایت

3 بدو گفتم که حرفی گوی ای پیر که دل را تقویت باشد ز تقریر

4 زمانی سر فرو برد از سر حال پس آنگه گفت ای پرسندهٔ قال

1 سحرگاهی مگر محمود عادل ایاز خاص را گفت ای نکو دل

2 مرا امروز آهنگ شکارست اگر تو هم بیائی نیک کارست

3 غلامش گفت من بس یک شکارم که من اینجا شکاری کرده دارم

4 شهش گفتا شکار تو کدامست جوابش داد کو محمود نامست