بخش هفتم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 چنین گفتست شیخ مهنه یک روز که رفتم پیش پیری عالم افروز

2 خموشش یافتم دایم بغایت فرو رفته به بحری بی‌نهایت

3 بدو گفتم که حرفی گوی ای پیر که دل را تقویت باشد ز تقریر

4 زمانی سر فرو برد از سر حال پس آنگه گفت ای پرسندهٔ قال

1 ز عیسی آن یکی درخواست یک روز که نام مهتر حقّم درآموز

2 مسیحش گفت تو این را نشائی چه خواهی آنچه با آن برنیائی

3 بسی آن مرد سوگندانش برداد که می‌باید ازین نامم خبر داد

4 چو نام مهترش آخر در آموخت دلش چون شمع ازان شادی برافروخت

1 پسر گفتش که این کاری بلندست که داند تا علو عشق چندست

2 بقدر مایه برتر می‌توان شد بیک یک پایه بر سر می‌توان شد

3 چنان اَوجی که دارد عشق جان سوز کس آنجا کی رسد آخر بیک روز

4 بدان شاخی که نرسد دستم آنجا چرا دعوی بود پیوستم آنجا

1 بزرگی گفت ازل همچون کمانست هزاران تیر هر دم زو روانست

2 ز دیگر سو ابد آماجگاهی نه زین سو و نه زان امکانِ راهی

3 همی هر تیر کآید از کمان راست عنایت بود تیر انداز را خواست

4 ولی هر تیر کآید کوژ از راه همی بر تیر نفرین بارد آنگاه

1 خوش آوازی ز خیل نیکخواهان مؤذّن بود در شهر سپاهان

2 در آن شهر از بزرگی گنبدی بود که سر در گنبد گردنده می‌سود

3 بر آن گنبد شد آن مرد سرافراز نماز فرض را می‌داد آواز

4 یکی دیوانهٔ می‌رفت در راه یکی پرسید ازو کای مردِ آگاه

1 بموسی گفت حق کای مرد اسرار چو تنها می‌نشینی دل نگه دار

2 وگر با خلق باشی مهربان باش در آن ساعت نگه دار زبان باش

3 وگر در ره روی سر پیش می‌دار نظر بر پیش چشم خویش میدار

4 وگر ده سفره پیش آرند خلقت نگه می‌دار آنجا نیز حلقت

1 سحرگاهی مگر محمود عادل ایاز خاص را گفت ای نکو دل

2 مرا امروز آهنگ شکارست اگر تو هم بیائی نیک کارست

3 غلامش گفت من بس یک شکارم که من اینجا شکاری کرده دارم

4 شهش گفتا شکار تو کدامست جوابش داد کو محمود نامست

1 یکی پرسید ازان مجنونِ غمگین که از لیلی چه می‌گوئی تو مسکین

2 بخاک افتاد مجنون سر نگون سار بدو گفتا بگو لیلی دگر بار

3 تو از من چند معنی جوی باشی ترا این بس که لیلی گوی باشی

4 بسی گر دُرِّ معنی سفته آید چنان نبوَد که لیلی گفته آید

1 یکی ترسا میان بسته بزنّار به پیش بایزید آمد ز بازار

2 مسلمان گشت و کرد از شک کناره پس آنگه کرد آن زنّار پاره

3 چو ببرید آن مسلمان گشته زنّار بسی بگریست شیخ آنجایگه زار

4 یکی گفتش که شیخا چون فتادی بگریه زانکه هست این جای شادی

1 مگر نمرود را چون هشتصد سال برآمد تیره شد حالی برو حال

2 اگرچه ازتکبّر پیل تن بود ولی یک پشّه او را راه زن بود

3 یقینش شد که چون انکار کردست خدای این پشّه را بر کار کردست

4 بابرهیم گفت او کآشکارست که اکنون گنج من بیش از هزارست