بخش چهارم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش دلم حیران بماندست که بی شه زادهٔ پریان بماندست

2 چو آن دختر محیّا و عزیزست بگو باری بمن تا آن چه چیزست

3 که من نادیده او را در فراقش چو شمعم جان بلب پُر اشتیاقش

4 پدر گفت این حکایة پیش او باز عروسی جلوه داد از پردهٔ راز

1 بهندستان یکی را کودکی بود که عقلش بیش و عمرش اندکی بود

2 زهر علمی بسی تحصیل بودش ازان بر هر کسی تفضیل بودش

3 اگرچه بود در هر علم سرکش ز جمله علم تنجیم آمدش خوش

4 در آنجا وصف شاه چینیان بود ز حسن دخترش آنجا نشان بود

1 وزیری را یکی زیبا پسر بود که ماه از مهر او زیر و زبر بود

2 جمالش کرده دلبری را چشیده لب زلال کوثری را

3 بخوبی همچو ابرو طاق بوده به نرگس ره زن عشاق بوده

4 یکی صوفی ز عشقش ناتوان شد چنان کو شد ندانم تا توان شد

1 در افتادند در شهری سپاهی گریزان شد نهان زان شهر شاهی

2 بشهری شد بگردانید جامه نه خاصه باز دانستش نه عامه

3 بجای آورد او را آشنائی بدو گفتا چرائی چون گدائی

4 بگو آخر که من شاهم بایشان چرا بنشستهٔ خوار و پریشان

1 یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود که مهر از رشک او آوارهٔ بود

2 اگر خورشید روی او بدیدی چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

3 چو پیشانیش لوح سیم بودی برو از مشک جیم و میم بودی

4 چو جیم و میم پیچ و خم گرفتی بجیم و میم مُلک جم گرفتی

1 مگر محمود با پنجه سواری بره در باز می‌گشت از شکاری

2 یکی خیمه دران ره درگشادند شکاری را بر آتش می‌نهادند

3 بره در شاه پیری ناتوان دید که بارش پشتهٔ هیزم گران دید

4 بر او رفت محمود از ترحم بدو گفتا بچند این پشته هیزم

1 سالک سرکش سر گردن کشان پیش عزرائیل آمد جان فشان

2 گفت ای جان تشنهٔ دیدار تو نفس گو سر میزن اندر کار تو

3 طاقت هجران نداری اینت خوش جان بجانان میسپاری اینت خوش

4 فالق الاصباح فی الاشباح تو باسط الید قابض الارواح تو

1 دفن میکردند مردی را بخاک شد حسن در بصره پیش آن مغاک

2 سوی آن گور و لحد میبنگریست بر سر آن گور برخود میگریست

3 پس چنین گفت او که کاری مشکلست کاین جهان را گور آخر منزلست

4 وان جهان را اولین منزل همینست اولین وآخرین زیر زمینست

1 بر سر گوری مگر بهلول خفت همچنان خفته از آنجا مینرفت

2 آن یکی گفتش که برخیز ای پسر چند خواهی خفت اینجا بی خبر

3 گفت بهلولش که من آنگه روم کاین همه سوگند از وی بشنوم

4 گفت چه سوگند با من باز گوی گفت شد این مرده با من راز گوی

1 آن یکی دیوانه برگوری بخفت از سر آن گور یک دم مینرفت

2 سائلی گفتش که تو آشفتهٔ جملهٔ عمر از چه اینجا خفتهٔ

3 خیز سوی شهر آی ای بیقرار تا جهانی خلق بینی بیشمار

4 گفت این مرده رهم ندهد براه هیچ میگوید مرو زین جایگاه