بخش چهارم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 در افتادند در شهری سپاهی گریزان شد نهان زان شهر شاهی

2 بشهری شد بگردانید جامه نه خاصه باز دانستش نه عامه

3 بجای آورد او را آشنائی بدو گفتا چرائی چون گدائی

4 بگو آخر که من شاهم بایشان چرا بنشستهٔ خوار و پریشان

1 مگر محمود با پنجه سواری بره در باز می‌گشت از شکاری

2 یکی خیمه دران ره درگشادند شکاری را بر آتش می‌نهادند

3 بره در شاه پیری ناتوان دید که بارش پشتهٔ هیزم گران دید

4 بر او رفت محمود از ترحم بدو گفتا بچند این پشته هیزم

1 یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود که مهر از رشک او آوارهٔ بود

2 اگر خورشید روی او بدیدی چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

3 چو پیشانیش لوح سیم بودی برو از مشک جیم و میم بودی

4 چو جیم و میم پیچ و خم گرفتی بجیم و میم مُلک جم گرفتی

1 وزیری را یکی زیبا پسر بود که ماه از مهر او زیر و زبر بود

2 جمالش کرده دلبری را چشیده لب زلال کوثری را

3 بخوبی همچو ابرو طاق بوده به نرگس ره زن عشاق بوده

4 یکی صوفی ز عشقش ناتوان شد چنان کو شد ندانم تا توان شد

1 بهندستان یکی را کودکی بود که عقلش بیش و عمرش اندکی بود

2 زهر علمی بسی تحصیل بودش ازان بر هر کسی تفضیل بودش

3 اگرچه بود در هر علم سرکش ز جمله علم تنجیم آمدش خوش

4 در آنجا وصف شاه چینیان بود ز حسن دخترش آنجا نشان بود

1 پسر گفتش دلم حیران بماندست که بی شه زادهٔ پریان بماندست

2 چو آن دختر محیّا و عزیزست بگو باری بمن تا آن چه چیزست

3 که من نادیده او را در فراقش چو شمعم جان بلب پُر اشتیاقش

4 پدر گفت این حکایة پیش او باز عروسی جلوه داد از پردهٔ راز

1 در زمستان یک شبی بهلول مست پای در گل میشد و کفشی بدست

2 سائلی گفتش که سر داری براه تو کجا خواهی شدن زین جایگاه

3 گفت دارم سوی گورستان شتاب زانکه آنجا ظالمیست اندر عذاب

4 میروم چون گور او پر آتش است گرم گردم زانکه سر ما ناخوش است

1 چون سکندر را مسخر شد جهان وقت مرگ او درآمد ناگهان

2 گفت تابوتی کنید از بهر من دخمهٔ سازید پیش شهر من

3 کف گشاده دست من بیرون کنید نوحه بر من هر زمان افزون کنید

4 تا زمال و لشکر و ملک و شهی خلق میبینند دست من تهی

1 بر سر گوری مگر بهلول خفت همچنان خفته از آنجا مینرفت

2 آن یکی گفتش که برخیز ای پسر چند خواهی خفت اینجا بی خبر

3 گفت بهلولش که من آنگه روم کاین همه سوگند از وی بشنوم

4 گفت چه سوگند با من باز گوی گفت شد این مرده با من راز گوی

1 آب بسیار آن یکی در شیر کرد حق تعالی گاو را تقدیر کرد

2 چون بیامد سر بسوی آب برد تا که دم زد گاو را سیلاب برد

3 هرچه او صد باره گرد آورده بود جمله در یکبار آبش برده بود

4 آب چون بر شیر بیش از پیش کرد جمع کرد و گاه را در پیش کرد