بخش سوم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 یکی پرسید ازان مجنون که تب داشت که تب می‌گیردت مجنون عجب داشت

2 جوابش داد آن شوریده مجنون که گر میرم کراگیرد تب اکنون

1 چو یعقوب و چو یوسف آن دو دلدار بهم دیگر رسیدند آخر کار

2 پدر گفتش که ای چشم و چراغم چو از گریه بپالودی دماغم

3 مرا در کلبهٔ احزان نشاندی جهانی آتشم در جان فشاندی

4 بچندین گاه خوش دم درکشیدی تو گوئی هرگزم روزی ندیدی

1 پدر گفتش که فرزندست مطلوب ولی وقتی که نبود مرد معیوب

2 کسی کو مبتدی باشد درین کار گر آید هیچ فرزندش پدیدار

3 شود معیوب و پس مفعول گردد ز سرّ معرفت معزول گردد

4 ترا گر دین ابراهیم باشد بقربان پسر تعلیم باشد

1 چنین نقلست در اخبار کان روز که برخیزد قیامت وان همه سوز

2 جوانی در میان آید مزیَّن بگرد او هزاران مقرعه زن

3 زهر سو راه می‌جویند آنگاه جهانی می‌دهند از بهر او راه

4 بخازن پس خطاب آید ز جبّار که او را در فلان قصری فرود آر

1 چو پیش یوسف آمد ابن یامین نشاندش هم نفس بر تخت زرّین

2 نشسته بود یوسف در نقابی که نتوانی نهفتن آفتابی

3 چه می‌دانست هرگز ابن یامین که دارد در بر خود جان شیرین

4 گمان برد او که سلطان عزیزست چه می‌دانست کو جان عزیزست

1 مگر یک روز ابراهیم ادهم بپرسید از یکی درویش پُر غم

2 که بودی با زن و فرزند هرگز چنین گفت او که نه، گفتا زهی عِز

3 بدو درویش گفت ای مرد مردان چراگوئی، مرا آگاه گردان

4 چنین گفت آنگه ابراهیم کای مرد هر آن درویش درمانده که زن کرد

1 جهان صدق شیخ گورگانی که قطب وقت خود بود از معانی

2 یکی گربه بدی در خانقاهش که دیدی شیخ روزی چند راهش

3 مگر در دست و در پای از ادیمش غلافی کرده بودندی مقیمش

4 که تا چون می‌رود هر لحظه از جای نه دست او شود آلوده نه پای

1 پسر گفتش که زن زانست مقصود که فرزندی شود شایسته موجود

2 که چون کس راست فرزند یگانه بماند ذکر خیرش جاودانه

3 اگر فرزند من آگاه باشد مرا فردا شفاعت خواه باشد

4 چو فرزند خلف آید پدیدار بصد جانش توان گشتن خریدار

1 یکی پیری چو ماهی یک پسر داشت که با روی نکو خُلق و هنر داشت

2 پدر کو را چنان پنداشته بود حساب از وی بسی برداشته بود

3 به آخر مرد و جان آن پدر سوخت چه می‌گویم جگر کو صد جگر سوخت

4 پدر بی‌خود پی تابوت می‌شد که هم حیران و هم مبهوت می‌شد

1 مگر پرسید درویشی ز مجنون که چندست ای پسر سن تو اکنون

2 جوابش داد آن شوریده احوال که سن من هزارست و چهل سال

3 بدو گفتا چه می‌گوئی تو غافل مگر دیوانه‌تر گشتی تو جاهل

4 پس او گفتا بسی سر وقت بودست که لیلی یک نفس رویم نمودست