بخش دوم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 پسر گفتش گر این شهوت نباشد میان شوی و زن خلوة نباشد

2 نباشد خلق عالم را دوامی نماند در همه گیتی نظامی

3 اگر این حکمت و ترکیب نبود بساط ملک را ترتیب نبود

4 یکی باید هزار و یک تن آراست که تا یک لقمه بنهی در دهان راست

1 پدر گفتش تو زنهار این میندیش که برگیرم خیال شهوة از پیش

2 ولی چون تو ز عالم این گزیدی هم این گفتی و هم این را شنیدی

3 بدان مانست کز صد عالم اسرار نهٔ تو جز ز یک شهوة خبردار

4 منت زان این سخن گفتم بخلوت که تا بیرون نهی گامی ز شهوت

1 شهی را سیمبر شهزاده‌ای بود ز زلفش مه به دام افتاده‌ای بود

2 ندیدی هیچ مردم روی آن شاه که روی دل نکردی سوی آن ماه

3 چنان اُعجوبهٔ آفاق بودی که آفاقش همه عشّاق بودی

4 دو ابرویش که هم شکل کمان بود دو حاجب بر در سلطان جان بود

1 یکی علوی یکی عالم یکی حیز بسوی روم می‌بردند هر چیز

2 گرفتند این سه تن را کافران راه بخواری پیش بت بردند ناگاه

3 بدان هر سه چنین گفتند کُفّار که بت را سجده باید کرد ناچار

4 وگرنه هر سه تن را خون بریزیم امان ندهیم بل کاکنون بریزیم

1 سلیمان با چنان کاری و باری بخیلی مور بگذشت از کناری

2 همه موران بخدمت پیش رفتند بیک ساعت هزاران بیش رفتند

3 مگر موری نیامد پیش زودش که تلی خاک پیش خانه بودش

4 چو باد آن مور یک یک ذرّهٔ خاک برون می‌برد تا آن تل شود پاک

1 علی می‌رفت روزی گرمگاهی رسید آسیب او بر مور راهی

2 مگر آن مور می‌زد پا و دستی ز عجزش در علی آمد شکستی

3 بترسید و بغایت مضطرب شد چنان شیری ز موری منقلب شد

4 بسی بگریست و حیلت کرد بسیار که تا آن مور باز آمد برفتار

1 فرس می‌راند نوشروان چو تیری بره در چون کمانی دید پیری

2 درختی چند می‌بنشاند آن پیر شهش گفتا چو کردی موی چون شیر

3 چو روزی چند را باقی نمانی درخت اینجا چرا در می نشانی

4 بشاه آن پیر گفتا حجتت بس چو کشتند از برای ما بسی کس

1 یکی از خواجهٔ جُندی بپرسید که تو به یا سگی وز کس نترسید

2 مریدانش دویدند آشکاره که تا آنجا کنندش پاره پاره

3 بیک ره منع کرد آن جمله را پیر بدو گفتا نَیَم آگه ز تقدیر

4 نشد معلومم ای جان پدر حال جوابت چون توان آورد در قال

1 مگر معشوق طوسی گرمگاهی چو بی‌خویشی برون می‌شد براهی

2 یکی سگ پیش او آمد دران راه ز بی‌خویشی بزد سنگیش ناگاه

3 سواری سبزجامه دید از دور درآمد از پسش روئی همه نور

4 بزد یک تازیانه سخت بروی بدو گفتا که هان ای بیخبر هی

1 یکی صوفی گذر می‌کرد ناگاه عصا را بر سگی زد در سر راه

2 چو زخمی سخت بر دست سگ افتاد سگ آمد در خروش و در تگ افتاد

3 به پیش بوسعید آمد خروشان بخاک افتاد دل از کینه جوشان

4 چو دست خود بدو بنمود برخاست ازان صوفی غافل داد می‌خواست