بخش دوم در الهی نامه عطار نیشابوری

1 علی می‌رفت روزی گرمگاهی رسید آسیب او بر مور راهی

2 مگر آن مور می‌زد پا و دستی ز عجزش در علی آمد شکستی

3 بترسید و بغایت مضطرب شد چنان شیری ز موری منقلب شد

4 بسی بگریست و حیلت کرد بسیار که تا آن مور باز آمد برفتار

1 داشت آن سلطان که محمودست نام سرکش و بی باک و خونی یک غلام

2 عاقبت راهی زد آن بیروی و راه حالیش گردن زدن فرمود شاه

3 لیک اول گفت شاه حق شناس تا از آن مجلس رود بیرون ایاس

4 گفت از ما لطف دیدست او مدام کی تواند دید قهرم این غلام

1 سالک اسراف کرده در طلب پیش اسرافیل آمد جان بلب

2 گفت ای در پرده همدم آمده هم مکرم هم معظم آمده

3 ای بسر استاده قایم عرش را عرش کرده خاک پایت فرش را

4 گه بمیرانی و گه زنده کنی گاه برداری گه افکنده کنی

1 کرد در کشتی یکی گبری نشست موج برخاست و شد آن کشتی ز دست

2 سخت میترسید گبر هیچ کس گفت ای آتش مرا فریاد رس

3 گفت ملاحش خموش ای ژاژ خای آتش اینجا کی شناسد سر ز پای

4 موج چون هم مردکش هم سرکش است در چنین موجی چه جای آتش است

1 کشتئی آورد در دریا شکست تختهٔ زان جمله بر بالا نشست

2 گربه و موشی بر آن تخته بماند کارشان با یکدگر پخته بماند

3 نه ز گربه بیم بود آن موش را نه بموش آهنگ آن مغشوش را

4 هر دو تن از هول دریا ای عجب در تحیر باز مانده خشک لب

1 بود شاهی را غلامی سیمبر هم ادب از پای تا سر هم هنر

2 چون بخندیدی لب گلرنگ او گلشکر گشتی فراخ از تنگ او

3 ماه را خورشید رویش مایه داد مهر را زلف سیاهش سایه داد

4 دام مشکینش چوشست انداختی جان بهای و دل ز دست انداختی

1 گفت روزی شبلی افتاده کار در بردیوانگان شد سوکوار

2 دید آنجا پس جوان دیوانهٔ آشنا با حق نه چون بیگانهٔ

3 گفت شبلی را که مردی روشنی گر سحرگاهان مناجاتی کنی

4 از زفان من بگو با کردگار کوفکندی در جهانم بی قرار

1 سوی آن دیوانه شد مردی عزیز گفت هستت آرزوی هیچ چیز

2 گفت ده روزست تا من گرسنه ماندهام لوتیم باید ده تنه

3 گفت دل خوش کن که رفتم این زمانت از پی حلوا و بریانی و نانت

4 گفت غلبه میمکن ای ژاژ خای نرم گو تا نشنود یعنی خدای

1 خواجه‌ای در شهر ما دیوانه شد وز خرد یکبارگی بیگانه شد

2 نه لباسی بودش و نه طعمهٔ کس ندادش لقمهٔ بی لطمهٔ

3 بود پنجه سال تادیوانه بود در زفان کودکان افسانه بود

4 سیم رفته روی چون زر مانده در بدر در خاک هر درمانده

1 بود مجنونی بغایت گرسنه سوی صحرا رفت سر پا برهنه

2 نانش میبایست چون نانش نبود دردش افزون گشت درمانش نبود

3 گفت یا رب آشکارا و نهان گرسنه تر هست از من در جهان

4 هاتفی گفتش که میآیم ترا گرسنه تر از تو بنمایم ترا