غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 ای راه تو بحر بی کرانه عشق تو ندیم جاودانه

2 از عشق تو صد هزار آتش در سینه همی زند زبانه

3 گر بنماید زبانه‌ای روی برهم سوزد همه زمانه

4 دو کون به هیچ باز آمد زین گونه که عشق کرد خانه

1 ای ز شراب غفلت مست و خراب مانده با سایه خو گرفته وز آفتاب مانده

2 تا چند باشی آخر از حرص نفس کافر ایمان به باد داده در خورد و خواب مانده

3 اندیشه کن تو روزی کین خفتگان ره را گه در حجاب بینی گه در عذاب مانده

4 آنجا که نقدها را ناقد عیار خواهد مردان مرد بینی در اضطراب مانده

1 ساقیا گر پخته‌ای می خام ده جان بی آرام را آرام ده

2 خیزو بزمی در صبوحی راست کن یک صراحی باده ما را وام ده

3 صبح پیدا گشت و شب اندر شکست خفتگان مست را دشنام ده

4 چون بخواهی ریخت همچون گل ز بار بار کم کش بادهٔ گلفام ده

1 شب را ز تیغ صبحدم خون است عمدا ریخته اینک ببین خون شفق در طشت مینا ریخته

2 لالای شب در هر قدم لؤلؤ بر آورده بهم وز یک نسیم صبحدم لؤلؤی لالا ریخته

3 خورشید زرکش تافته زربفت عیسی بافته زنار زرین یافته زر بر مسیحا ریخته

4 مطرب ز دیوان فرح پروانه را آورده صح ساقی شراب اندر قدح از حوض حورا ریخته

1 درآمد از در دل چون خرابی ز می بر آتش جانم زد آبی

2 شرابم داد و گفتا نوش و خاموش کزین خوشتر نخوردستی شرابی

3 چو جان نوشید جام جان فزایش میان جان برآمد آفتابی

4 اگرچه خامشی فرمود لیکن دلم با خامشی ناورد تابی

1 تا دل ز دست بیفتاد از تو تن به اندوه فرو داد از تو

2 دل من گشت چو دریایی خون چشم من چشمهٔ خون زاد از تو

3 تا دلم بندهٔ سودای تو شد نیستم یک نفس آزاد از تو

4 چند در خون دلم گردانی طاقتم نیست که فریاد از تو

1 ای سیه گر سپید کاری تو سرخ رویی و سبز داری تو

2 من به جان سوختم بگو آخر با شب و روز در چه کاری تو

3 روز به کار تو کی توانم برد زانکه بس بوالعجب نگاری تو

4 کار ما را قرار می ندهی دلبری سخت بی قراری تو

1 آن را که نیست در دل ازین سر سکینه‌ای نبود کم از کم و بود از کم کمینه‌ای

2 خواهی که از قرینه بدانی که عشق چیست ناخورده می ز عشق ندانی قرینه‌ای

3 در دار ملک عشق خلیفه کسی بود کو را بود ز در حقیقت خزینه‌ای

4 مرغی است جان عاشق و چندانش حوصله کز هر دو کون لایق او نیست چینه‌ای

1 جهان جمله تویی تو در جهان نه همه عالم تویی تو در میان نه

2 چه دریایی است این دریای پر موج همه در وی گم و از وی نشان نه

3 چه راه است این نه سر پیدا و نه پای ولیکن راه محو و کاروان نه

4 خیالی و سرابی می‌نماید چو بوقلمون هویدا و نهان نه

1 ای روی همچو ماهت یک پرده بر گرفته جان های بی قراران فریاد در گرفته

2 در پیش نور رویت پیران شست ساله با صد هزار خجلت ایمان ز سر گرفته

3 عشقت به دلربایی بگشاده دست بر ما ناگاه جان و دل را بس بی خبر گرفته

4 دل هر دم از فراقت داغی دگر کشیده جان هر دم از کمالت راهی دگر گرفته