رباعیات در دیوان اشعار حکیم سبزواری

1 ای ذات تو ز اغراض و صفات آمده پاک کوتاه ز دامان تو دست ادراک

2 ‌‌در هرچه نظر کنم تو آئی به نظر ‌‌لاظاهر فی الوجود واللّه سواک

1 ای از تو بهر چمن بهر گل بوئی هر چیزی را بیاد تو یاهوئی

2 کوی تو بود کعبهٔ مقصود همه ‌‌اقطار بمرکز آید از هر سوئی

1 برداشته‌ام دو دست از بهر دعا ای شاه دو عالم بنگر سوی گدا

2 دادی بمن اذن ذکر نامت از لطف ‌‌ورنه تو کجا و من بی رتبه کجا

1 دلدار چو مغز است و جهان جمله چو پوست ناید بنظر مرا بجز جلوهٔ دوست

2 مردم ره کعبه و حرم پیمایند ‌‌در دیدهٔ اسرار همه خانه اوست

1 ای حاجب ابروی تو هرابروئی از روی تو آب روی هر دلجوئی

2 حسن همه زان تست بل عشق همه ‌‌در هر کوئی ز تست گفتگوئی

1 مائیم ز قید هر دو عالم رسته جز عشق تو بر جمله در دل بسته

2 المنة لله که شدیم آخر کار ‌‌پیوسته بجانان و ز جان بگسسته

1 مائیم که آئینهٔ روی شاهیم وز سر دل خود بخدا آگاهیم

2 چون یوسف از اخوانش از اغوای توی ‌‌بس صاحب جاهیم و بقعر چاهیم

1 با غیر علی کیم سرو برگ بود جز نور علی نیست اگر درک بود

2 گویند دم مرگ توان دید او را ‌‌ای کاش که هر دمم دم مرگ بود

1 عالم صفت حسن سراپای من است افلاک وعناصر همه اعضای من است

2 در حیرتم از نظم عجیبی که مراست ‌‌آغاز سرانجام همه پای من است

1 لیکن نه سری که غیر پا پنداری تا آنک آری بدین سخن انکاری

2 آن پا و سر آن سر است و پاهان بشنو ‌‌گر دانش اسرار معما داری