ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی

1 چو رامین دور گشت از ویس دلبند نشاط و کام ازو ببرید پیوند

2 همیشه ماه بود آنگاه شد خور چنو زرد و چنو بی خواب و بی خور

3 نیاسود از حدیث و یاد رامین نگارین رخ به خون کرده نگارین

4 به دایه گفت دایه چاره ای ساز که رفته یار بد مهر آیدم باز

1 حریر و مشک و عنبر خواست و خامه ز درد دل به رامین کرد نامه

2 سخن در نامه از زاری چنان بود که خون از حرفهای او چکان بود

3 الا ای مهربان مهر پرور چنین کن نامه نزد یار دلبر

4 کجا این نامه گر خوانی تو بر سنگ ز سنگ آید به گوشت نالهء چنگ

1 چو دود شب بماند از آتش روز فلک بنوشت هیری مفرش روز

2 بشد بر پشت اشقر آفتابی چو باز آمد بر ادهم ماهتابی

3 ز لشکر گه به راه افتاد رامین ندیدش هیچ کس جز ماه و پروین

4 رسول پیش ویس با چهل کس که بودی لشکری را هر یکی بس

1 بجست از خواب زرد و تیغ برداشت کجا چون شیر در کوشش جنگ داشت

2 چو پیل مست با رامین بر آویخت بیامد مرگ و از جانش در آویخت

3 مرو را گفت رامین تیغ بفگن که بر جانت گزندی ناید از من

4 منم رامین ترا کهتر برادر منه جان را ز بهر کین بر آذر

1 پس آنگه گرد کرد از مرو یکسر بزودی هر چه اشتر بود و استر

2 سراسر گنجهای شاه برداشت وزان یک رشته اندر گنج نگذاشت

3 به مرو اندر در نگش بود دو روز به راه افتاد با گنج و دل افروز

4 نشانده ویس را در مهد زرین چو مه بمیان هفتورنگ و پروین

1 چو آگاهی به لشکرگاه بردند بزرگان شاه را آگه نکردند

2 کجا او پادشاهی بود بدجو وزین بدتر شهان را نیست آهو

3 نیارست ایچ کس او را بگفتن همه کس رای دید آن را نهفتن

4 سه روز این راز ماند از وی نهفته تمامی کار رامین شد شکفته

1 چهان را گر چه بسیار آزماییم نهفته ببند رازش چون گشاییم

2 نهانی نیست از بندش نهانتر نه چیزی از قصای او روانتر

3 جهان خوابست و ما دو وی خیالیم چرا چندین درو ماندن سگالیم

4 نه باشد حال او را پایداری نه طبعش را همیشه سازگاری

1 چو آگاهی به رامین شد ز موبد که او را چون فرو برد اختر بد

2 یکی هفته سران لشکر وی به سوک اندر نشسته همبر وی

3 نهانی شکر دادار جهان کرد که او فرجام موبد را چنان کرد

4 نه جنگی بود مرگش را بهانه نه خونی ریخته شد در میانه

1 چو با رامین بد او هشتاد ویک سال زمانه سرو او را کرد چون نال

2 سر سرو سهی شد باشگونه دو تا شد پشت او همچون درونه

3 کرا دشمن نباشد در جهان کس چو بینی دشمن او خود جهان بس

4 چه نیکو گفت نوشروان عادل چو پیری زد مرو را تیر بر دل