مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 عادت کن از جهان سه خصلت را ای خواجه وقت مستی و هشیاری

2 زیرا که رستگار بدان گردی امید رستگاری اگر داری

3 با هیچ‌کس نگشت خرد همره کان هرسه را نکرد خریداری

4 در هیچ دین و کیش کسی نشیند هرگز از این سه مرتبه بیزاری

1 دی مرا عاشقکی گفت غزل می‌گویی گفتم از مدح و هجا دست بیفشاندم هم

2 گفت چون گفتمش آن حالت گمراهی رفت حالت رفته دگر باز نیاید ز عدم

3 غزل و مدح و هجا هرسه بدان می‌گفتم که مرا شهوت و حرص و غضبی بود بهم

4 این یکی شب همه شب در غم و اندیشهٔ آن کز کجا وز که و چون کسب کنم پنج درم

1 تو اگر شعر نگویی چه کنی خواجه حکیم بی‌وسیلت نتوانی که بدرها پویی

2 من اگر شعر نگویم پی کاری گیرم که خلاصی دهد از جاهلی و بدخویی

3 من همه شب ورق زرق فرو می‌شویم تو همه روز رخ آز به خون می‌شویی

4 قیمت عمر من و عمر تو یکسان نبود کانچه من جویم از این عمر تو آن کی جویی

1 مرا پیام فرستی همی که پرسش تو چو چشم دارم بر من سلام چون نکنی

2 کشند پای به دامن درون بلی شعرا چو دست بخششت از آستین برون نکنی

1 هر آنگه که چون من نیایم نخوانی چنان باشد ایدون که آیم برانی

2 نخوانی مرا چون نخوانی کسی را که مدح تو خواند چو او را بخوانی

3 کرا همسر خویش چون من گزینی کرا همبر خویش چون من نشانی

4 ندیمی مرا زیبد از بهر آن را که آداب آن نیک دانم تو دانی

1 صفه‌ای را نقش می‌کردند نقاشان چین بشنو این معنی کزاین خوشتر حدیثی نشنوی

2 اوستادی نیمه‌ای را کرد همچون آینه اوستادی نیمه‌ای را کرد نقش مانوی

3 تا هر آن نقشی که حاصل باشد اندر نیمه‌ای بینی اندر نیمهٔ دیگر چو اندر وی روی

4 ای برادر خویشتن را صفه‌ای دان همچنان هم به سقفی نیک عالی هم به بنیادی قوی

1 زهی نفاذ تو در سر کارهای ممالک گرفته نسبت اسرار حکمهای الهی

2 مقال رفعت قدر تو پیش رفعت گردون حدیث پایهٔ ما هست پیش پستی ماهی

3 چو وقفنامهٔ دولت قضا به نام تو بنوشت چهار عنصر و نه چرخ برزدند گواهی

4 تویی که مسرع امرت ندید وهن توقف تویی که عرصهٔ جاهت ندید ننگ تباهی

1 گمان مبر که ز بی‌عیبی عمادست آن که هجو او نکنم یا ز عجز و کم سخنی

2 مدیح گفت هجا کرده من بسم به عماد برای من که هجا را بود هجا نکنی

1 در کف خشم و شهوت و خور و خواب این چنین عاجز و زبون که تویی

2 خویشتن آدمی همی شمری برو ای خر فراخ کون که تویی

1 مرا دوستی گفت آخر کجایی چرا بیشتر نزد ما می‌نیایی

2 به تشویر گفتم که از بی‌ستوری به بیگانگی می‌کشد آشنایی

3 مرا گفت چون بارگیری نخواهی که از خدمتت نیست روی رهایی

4 به بیت عمادی جوابش بگفتم که گفتمش گفتم که ای روشنایی