مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 کارها را طلب مکن غایت تا نمانی ز کار دل محروم

2 زیرکان این مثل نکو زده‌اند طلب‌الغایه ای برادر شوم

1 چاکر ز روی عجز سؤالی همی کند از روی مهتری سخنم را جواب ده

2 مهمان رسیده باده ندارم ز مکرمت با چون خودی نمای مرا یا شراب ده

1 ای به دریای عقل کرده شناه وز بد و نیک این جهان آگاه

2 چون کنی طبع پاک خویش پلید چه کنی روی سرخ خویش سیاه

3 نان فرو زن به خون دیدهٔ خویش وز در هیچ سفله سرکه مخواه

1 آن چیست کز آن طبق همی تابد چون عاج به زیر شعر عنابی

2 ساقش به مثل چو ساعد حورا دستش به مثال پای مرغابی

1 چون من به ره سخن فراز آیم خواهم که قصیده‌ای بیارایم

2 ایزد داند که جان مسکین را تا چند عنا و رنج فرمایم

3 صد بار به عقده در شوم تا من از عهدهٔ یک سخن برون آیم

1 انوری شعر و حرص دانی چیست این یکی طفل و آن دگر دایه

2 پایهٔ حرص کدیه و طمعند تا نگردی به گرد آن پایه

3 تاج داری خروس وار از علم چه کنی همچو ماکیان خایه

4 گردن و گوش نفس مردم را همت آمد بهینه پیرایه

1 در آینه چون نگاه کردم یک موی سفید خود بدیدم

2 زاندیشهٔ ضعف و وهم پیری در آینه نیز ننگریدم

3 امروز به شانه‌ای از آن موی دیدم دو سه تار و برطپیدم

4 شاید که خورم غم جوانی کز پیری خود چو بررسیدم

1 ای رای ملک شه معظم مه‌پرور سال‌بخش ثانی

2 ای کرده کلیم‌وار عدلت آبان خدای را شبانی

3 حقا که شوی به مهر مه بر دی ماه به موسم خزانی

4 در دولت تو کراست نیسان کان دولت هست جاودانی

1 ای برادر گر مزاج از فضله خالی آمدی آدمی پس یا ملک یا دیو بودی یا پری

2 ور قوای ماسک و دافع نبودی در بدن طفل را از پایهٔ اول نبودی برتری

3 طبع اگردست تصرف برکشیدی وقت خواب شخص را بر دم زدن هرگز نبودی قادری

4 نزد عاقل هیچ فرقی نیست گاه مصلحت آنچه بولی می‌کنی تازانج آبی می‌خوری

1 ای ز قدر تو آسمان در گو آفتاب از تو در خجالت ضو

2 قدر و رای تو از ورای سپهر آفتابی و آسمانی نو

3 دل و دست تو گاه فیض و سخا برده از ابر و آفتاب گرو

4 بنده را صاحب استری دادست استری ماه نعل و گردون دو