مفردات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 جز کف رادت به یک قرابه تلخ مشکل او را کسی جواب نداد

1 توحید چو آفتاب عریان شدنست وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست

1 در امثال عجم گویند خسرو هم نکو داند که روز اول و آخر نکو دارند مهمان را

1 فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

1 کس چه داند که میانی و دهانی داری گر نبندی کمر ای دلبر و لب نگشائی

1 از کف ترکی چو ماه باده خور و باده خواه چشمهٔ لب بی گیاه گوشهٔ خور بی حجاب

2 جان بستاند ز دل جزع وی اندر جفا دل برباید ز جان لعل وی اندر عتاب

1 ز نان و آب که اصل حیات آدمی اند ملال گیرد چون بگذرد ز اندازه

1 گرچه سوگند آن خوری کاکنون نکوتر دارمت من نیم ز آن‌ها بحمدالله که باور دارمت

1 از زلف تو صد هزار منزل تا روی تو وسمه خطرناک

1 طنز کنی هر زمان که از تو چه دارم آه از آن شوخ دیدگان که توداری