ز نان و آب که اصل حیات آدمی از اثیر اخسیکتی مفرد 13
1. ز نان و آب که اصل حیات آدمی اند
ملال گیرد چون بگذرد ز اندازه
کس چه داند که میانی و دهانی از اثیر اخسیکتی مفرد 14
1. کس چه داند که میانی و دهانی داری
گر نبندی کمر ای دلبر و لب نگشائی
ای صورت تو آیت زیبائی از اثیر اخسیکتی مفرد 15
1. ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی
وی قامت تو غایت رعنائی و کشی
طنز کنی هر زمان که از تو از اثیر اخسیکتی مفرد 16
1. طنز کنی هر زمان که از تو چه دارم
آه از آن شوخ دیدگان که توداری
سوزی است مرا در دل اما از اثیر اخسیکتی مفرد 17
1. سوزی است مرا در دل اما نه چنان سوزی
سوزی که وجود من بر باد دهد روزی