قطعات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 چیست آن معشوقه ای کاو نه زخاص است و نه عام با حریفان سر بسر یکسان بود در ابتسام

2 گاه باشد چشم او در جامه های شعر زرد گاه باشد فرش او بر فرشهای سیم خام

3 گاه در تیمار یاران گاه در تیمار خود خوش همی خندد مقیم و زار می گرید مدام

4 در پناه وصل او یک رنگ باشد روز و شب با جمال روی او یکسان نماید صبح و شام

1 ای خسروی که بر درذهن توروح قدس خود را بخیلتاشی تعریف میدهد

2 خادم نه ناقدی است که در رشته سخن یکسان چو آسمان سره و زیف میدهد

3 باوی بصرف تهنیت امروز نقدهاست وان جمله را کمال تو تزییف میدهد

4 زین شیوه خود نفس نتوان زد که قدر تو تشریف را ز مرتبه تشریف میدهد

1 گله هجر تو با وصل تو میکردم دوش گر بشد عمر مرا هیچ بجزغم نگشاد

2 زان میان روی بمن کرد خیالت که اثیر زین سخن بگذر و این واقعه بگذار زیاد

3 وصل ما مظلمه کس بقیامت نبرد گر ز تو جان بستد در عوضش عشوه بداد

1 مرا گر ز آب حیوان جرعه ریزند چه عیب آید که در پای تو دردم

2 چو اطلس بر سر شاهان نشسته نه قصب آمد که در پای تو بُر دَم

3 گر آهن بودم از سختی شکستم ور آتش بودم از سردی فسر دَم

4 ز تو مهری امانت بود بر من بمهر خویش در هجران سُپردم

1 شها زهره گر جز ببزمت سراید دف و بر بطش هر دو ناساز گردند

2 وگر آفتابت سپر کش نگردد در او ذره ها ناوک انداز گردند

3 اثیر است و اقبال هر دو بدین در چگوئی در آیند یا باز گردند؟

1 نیست آئین وفا در شهر ما من بر آنم خود که در عالم نماند

2 غمگسار از من بسی غمگین تر است در جهان گوئی دلی خرم نماند