صنف هشتم که قماش است و کم براست در رباعیات گنجفه اهلی شیرازی

1 ای آنکه ز گل تازه تری در نظرم با خط تو منت ریاحین نبرم

2 پیش تو گل و لاله و نسرین چه بود من این سه قماش را بیکجو نخرم

1 ای شاه بتان و رشک صد مهیاره گر سوی فلک گهی کنی نظاره

2 در پیش تو بره حمل چرخ کشد با هفت قماش سبعه سیاره

1 ای آنکه برت بتان ز خود کم لافند مانند منت هزار در اوصافند

2 در کارگه قضا پی خلعت تست افلاک که نه قماش الوان بافند

1 ای کز ستم تو اشک پاشند همه جویان غمت نهان و فاشند همه

2 اهلی بوفای تو نظر دوخته است از اهل جهان که یک قماشند همه

1 ای کشته مرا بناله سینه خراش زین بیش بکین من دلخسته مباش

2 با رشته جان کس مباف این سر زلف خوش نیست که تار و پود باشد دو قماش

1 ای خنده تو راز نهان ساخته فاش در جان بتان ز خار خار تو خراش

2 رضوان ز پی فرش تو از حله نور در هشت بهشت افکند هشت قماش

1 ای آنکه پری نیاید اندر نظرت با صورت خوبست ز معنی خبرت

2 راضی بسگ تو پادشه راس براس یعنی که نه پادشا قماشی است برت

1 ای از غم دهر همچو سرو آزاده کم چون تو پسر مادر گیتی زاده

2 در دست بتان ز بهر پای اندازت نرگس صفتست شش قماش آماده

1 ای آنکه رخت چو گل برافروخته اند خوبان همه خوبی از تو آموخته اند

2 نسرین و سمن یاسمن و لاله و گل از پنج قماش خلعت اندوخته اند

1 ای آنکه دو عارضت چراغ چمنند لبهای تو رونق شکر می شکنند

2 یکره بچمن گذر که گلهای چمن در پای تو ده قماش رنگین فکنند