صنف پنجم که چنگ است و کم بر است در رباعیات گنجفه اهلی شیرازی

1 ای آنکه غمت بجان دل سنگ زند آتش بمن آنصورت گلرنگ زند

2 آن دم که شوی مست من ای زهره جبن پیش تو هزار پادشا چنگ زند

1 ای کز تو تنم ضعیف چون نال بود در صورت تو دلم زبون حال بود

2 ویرانه تر از ملک تنم نیست دگر جایی که وزیر چنگ در مال بود

1 ای آنکه لبت از دمی گلرنگ به است وز تنگ شکر آن دهن تنگ به است

2 سنگی که ز دست تو خورم آوازش در گوش من از نغمه ده چنگ به است

1 ای برده سبق جمالت از حسن ملک خطت ز دلم حرف طرب ساخته حک

2 تا چنگ بدامن وصالت نزنم خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

1 ای ماه رخت چراغ هر حور سرشت حسن تو صفای کعبه و شمع کنشت

2 مست تو عجب اگر بهوش آید باز از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

1 ای کز دهنت غنچه به تنگ آمده است گل پیش تو ساقیا برنگ آمده است

2 از رشته نور در کف چنگی تو هفت اختر چرخ هفت چنگ آمده است

1 ای خورده ز شکر لبت خار رطب طوطی صفتم خراب آن شکر لب

2 مست تو چه غم خورد که پیوسته رسد از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

1 ای آهوی تو انیس مجنون دلم پر خون ز غمت درون و بیرون دلم

2 من صید زبونم ز غمت شیر صفت دایم زده پنج چنگ در خون

1 ای کز ستم غم تو یک دل نرهد کس دل ندهد ترا که جان هم ندهد

2 از چنگ دو ابرو و دو چشمت نرهم یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

1 ای آنکه بحسن و خوبیت نیست نظیر بر جرم من از بزرگیت خورده مگیر

2 جان بانو و دل بساقی و گوش بچنگ بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر