مثنویات در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 بنام ایزدان امشاسپندان کز ایشان دیو و اهریمن به زندان

2 نخست افروزه اهورمزدا خدای زنده دادار توانا

3 خجسته و همن و اندیشه نیک که آموزیم از وی پیشه نیک

4 ستوده ایزد اردی بهشتی که باشد رسته از هر گونه زشتی

1 ای تازه عروس مهربانم وصل تو حیات جاودانم

2 خورشید سپهر اقتدارم پیرایه بزم افتخارم

3 مهر تو نشسته در دل من عشق تو سرشته با گل من

4 تو سرو حدیقه بتولی نوباوه گلشن رسولی

1 بشنو از من داستان مختصر رو در آن مجلس بیفکن یک نظر

2 فرقه ای گرم غزلخوانی شده مست حق در بزم روحانی شده

3 رو بر آن در کن که هرگز بسته نیست خسته آنجا شو که آنجا خسته نیست

4 عالمی پروانه این شمع شد دوست با دشمن در اینجا جمع شد

1 کسی بر حکم بین الناس بگزین که گویندت نیایی خوبتر زین

2 سزای مسند است آن پاک طینت که باشد فضلش افزون از رعیت

3 دم خصمش نسازد تار و تیره بلغزش دل نیازد خار و خیره

4 چو خصمان در برش سازنده حجت شود تاریک از هر سو محبت

1 آن لحظه که در میان خون خفت آهسته بزیر لب همی گفت

2 ای از قدح غرور سرمست آلوده به خون بیگنه دست

3 ما کشته حرص و آز خلقیم پاره شکم و بریده حلقیم

4 محروم ز نعمت جهانیم بسته لب و دوخته دهانیم

1 شاعری گفت که در راه حجاز بودم از شوق حرم در تک و تاز

2 در دل بادیه اشتر راندم وز دل پاک خدا را خواندم

3 گشتمی رهسپر خانه چو پیک گفتمی خانه خدا را لبیک

4 خواندمی هر نفس از قول کمیت بیت در منقبت اهل البیت

1 به ایرانیان روس بیداد کرد گمانش که ایران تهی شد ز مرد

2 چو بیشه تهی ماند از نره شیر شغالان در آیند در وی دلیر

3 تن خفته را مرده پنداشتند پدید آمد آن کارزو داشتند

4 که خسبیده در بستر و مست خواب تهی باشد از هوش و نیروی و تاب

1 چو پیمان شکن یار همسایه دید کسی را به او نیست گفت و شنید

2 ز پیمان و عهد کهن دست شست سوی انگلیس آمد از در نخست

3 بدو گفت ایرانیان مرده اند وگر مرده نی سخت افسرده اند

4 در این خانه یک تن هشیوار نیست تن زنده و مغز بیدار نیست

1 چو روس این سخن گفت با انگلیس بگفتش هلا زود پیمان نویس

2 که با هم نجوئیم راه دوئی نرانیم گفت از منی و توئی

3 بزودی کنیم این زمین را دو بهر ز دشت و که و رود و رستاق و شهر

4 نه شمشیر بایست و نه تیر تخش نه خمپاره و نه توپ چون آذرخش

1 سپس بهر تاراج این تاج و تخت نشستند و پیمان به بستند سخت

2 که در خاک ایران سپارند راه به روز سپید و به شام سیاه

3 دلیرانش را خوار و خیره کنند چراغ شبش تار و تیره کنند

4 به هرجا پرستشگه ایزدی بکوبند یکسر ز نابخردی