قصاید در دیوان اشعار ادیب الممالک فراهانی

1 چند کشی جور این سپهر کهن را چند بکاهی روان و خواهی تن را

2 مرد چو رخت شرافت ندوخت بر اندام باید پوشد به دوش خویش کفن را

3 سلسله اش چون بنات نعش گسستی گر نبدی اتحاد عقد پرن را

4 ای شده سیراب ز اشک دیده مادر وی تو به خون پدر خریده وطن را

1 خراب کردند این قوم ملک ایران را به باد دادند آیین و دین و ایمان را

2 کجا رسد به مراد آنکه باز گردانید ز کعبه روی و بدل پشت کرد قرآن را

3 در صفا چو زنی راه راست چون پرسی ز مردمی که ندانند راه یزدان را

4 رسول گفت که گر بوذر آگهی یابد ز راز سلمان خواهد بکشت سلمان را

1 بشارت باد سلطان غری را که جیش عشرت آمد عسگری را

2 ز نرجس زاده حی العالم امروز سمن پرورد گلبرگ طری را

3 گلی روئید کامد سجده واجب به پایش طارم نیلوفری را

4 مهی طالع شد از گردون رفعت که سازد خیره ماه و مشتری را

1 تا به دارالملک عزلت گشته ام فرمانروا تاج فقرم ساخت بر تخت قناعت پادشا

2 آستین افشاندم از گرد علایق آشکار تا زدم مردانه بر ملک دو عالم پشت پا

3 شد دلم آیینه ای اسکندری زاندم که ساخت جان پاکم چون خضر در آب حیوان آشنا

4 آن سلیمانم که نی دیوم برد انگشتری نی ز آصف خواست خواهم تخت بلقیس را سبا

1 نظاره کن بدایع گردون را تا پی بری صنایع بیچون را

2 تا بینی آن عجایب کز هر یک کالیوه گشته مغز، فلاطون را

3 بنگر چگونه ساخته بی پرگار نقاش صنع این همه برهون را

4 گر صانعش خدای نه، کی انباشت از گوهر این سفاین مشحون را

1 با خلق چون حدیث کنم ز این ستاره‌ها با کودکان چه گویم ازین گاهواره‌ها

2 گهواره‌های زرین بینی بر آسمان همچون زمین غنوده در آن شیرخواره‌ها

3 چون کودکان به مادر گاهی شوند رام با مهر و گه نفور شوند این ستاره‌ها

4 خورشید را فروزه وزند ارنه در کفست هردم چرا زبانه کشد زو شراره‌ها

1 شها ببین عمل عالم مکرم را ببین جناب شریعتمدار اعظم را

2 روا بود که باسلام گوید المسلم هر آنکه بنگرد این مفتی مسلم را

3 اگر نبود خود این پیشوای برصیصا که بود زنده کند استخوان بلعم را

4 رساله ای که نوشته است دوش میخواندم مگر که اخذ کنم حکمهای محکم را

1 چو در خواب شد دیده پاسبان‌ها نوای درای آمد از کاروان‌ها

2 به محمل گزیدند جا خوبرویان به تن‌ها دمیدند گفتی روان‌ها

3 سمن‌سینگان توأم اندر کژابه چنان زهره و مشتری را قران‌ها

4 بتان پریچهره بر بیسراکان چو اقمار تابنده بر آسمان‌ها

1 چون مرد پیشه کرد شکیب و ثبات را بشکست پرچم علم حادثات را

2 مرد آن بود که چون خطر آید بجاه وی قربان کند به مجد و شرافت حیات را

3 گر خوانده ای به مدرسه اندر کتاب فقه فصل جهاد و مسئله واجبات را

4 دانی که حفظ دین و وطن بهر مرد حق فرض است آنچنانکه طهارت صلوة را

1 ای شده در ره پی پذیره دارا چند کند دل بدوری تو مدارا

2 این منم از نار فرقت تو سراپای سوخته همچون وکیل صدر بخارا

3 لعل چو پیروزه کرده اشک چو مرجان دیده عقیق یمان و رخ زر سارا

4 خونم در سینه شد طعام مناسب اشکم در دیده شد شراب گوارا