مفردات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 به داغ تازه دلم را سر دگر باشد عزیزتر بود آن گل که تازه تر باشد

1 گوش سوی حرف من از رحم جانانم نکرد خواست داند درد من دانست و درمانم نکرد

1 به چاک سینه شناسند عشقبازان را وگرنه کیست که بی چاک پیرهن باشد

1 زهی ز زلف کج ست زخم مشک پناه برده ز روی توهم به روی تو نور

1 از من خبر ندارد، با آن که درویش جا کرده ام بسان خیال اندر آینه

1 نفس از لب به سوی سینه برگردید و دانستم که او را با خیال روی جانان الفتی باشد

1 چه شد که باد صبا دورم افکند زدرش بهر کجا که روم خاک کوی او باشم

1 در گلستان گر گلی بودی به رنگ یار من همچو بلبل در گلستان ناله بودی کار من

1 مشام گیرم و در گلستان روم ترسم که با نسیم گل آمیخته شود بویش

1 پیش قدرت لاف زد روزی ز رفعت آسمان وین زمان از شرم نتواند که سر بالا کند