خانه هستی که اساسش فناست از طغرل احراری قصیده 1
1. خانه هستی که اساسش فناست
بام و درش جمله به دوش هواست
ساقی قدح لبریز کن زان می از طغرل احراری قصیده 2
1. ساقی قدح لبریز کن زان می که طغیان پرورد
مستی فزاید، غم برد، شادی دهد، جان پرورد!
ساقی بده جام می رونق گلزار از طغرل احراری قصیده 3
1. ساقی بده جام می رونق گلزار شد
چنگ بزن مطربا چشم بسی تار شد
ساقی به فصل ربیع باده گلگون از طغرل احراری قصیده 4
1. ساقی به فصل ربیع باده گلگون بیار!
چند تغافل کنی می‌گذرد نوبهار!
فغان ز گردش چرخ ستمگر غدار از طغرل احراری قصیده 5
1. فغان ز گردش چرخ ستمگر غدار
هزار مرحله دورم فکند از دلدار!