دیوان اشعار طغرل احراری

آبله شد سد ره منزلم

رفت دلم در پی عرض ادب

دور مبادا ز جبینم عرق

می‌روم از خویش به مشق تپش

سبز نشد مزرع آمال من

چند روی از پی این داروگیر؟!

دور سخن آمده اکنون به من

سالک راهی نشود باورت

حرمت خونم که حلال تو باد

دوش گذشتم سوی باغ سخن

طغرل ازین مصرع بیدل خوشم