مفردات در دیوان اشعار طبیب اصفهانی

1 گر سلیمان بگذارد به سرم افسر خویش کو دماغی که برآرم ز گریبان سر خویش

1 می‌چکدم ز دیده خون وعده وصل یار کو؟ می‌تپدم به سینه دل طاقت انتظار کو؟

1 چیست مرا نام، سگ کوی تو طوق من از حلقه گیسوی تو

1 چشم یک شهر شد از سوختن ما روشن سرمه را قدر شکستیم ز خاکستر خویش

1 فریاد که غیرت نگذارد که چو فرهاد از بهر تسلی بتی از سنگ برآریم

1 سر قاتلی بنازم که ز کثرت ملایک به جنازه ی شهیدش نتوان نماز کردن

1 آمد سپه بهار و شد لشکر دی بر شاخ نگر شکوفه چون افسر کی