غزلیات ناتمام و اشعار پراکنده شاطرعباس صبوحی

1 من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را به یک رو از پی هنگام کردم مبتلا خود را

2 نه دستی داشتم در سر، نه پایی داشتم در گل به دست خویش کردم اینچنین بی‌دست و پا خود را

1 چو سوخت خال تو دل، عاشقان، یکدله را به باغ لاله دگر خورد داغ باطله را

2 ز کاروان جنون دل گرفت و داد به زلف شریک دزد ببین و رفیق قافله را

3 دلم به زلف تو، بر ابروی تو سجده کند بلی، کنند دل شب، نماز نافله را

4 به سر کنم پس از این طی راه منزل عشق دگر چه رنجه دهم پای پر آبله را

1 ناز کن، ناز، که نازت به جهان می‌ارزد بوسه‌ای از لب لعلت بروان می‌ارزد

2 بگشا غنچهٔ لب را بنما بر همه کس یک شکر خنده که با روح روان می‌ارزد

3 رخ و زلف و خط و خالت به گلستان ماند چه گلستان که به صد باغ جنان می‌ارزد

4 ای صبوحی پس از این جای تو و میخانه زانکه خاکش بهمه کون و مکان می‌ارزد

1 آهوی چشم تو نازم که چو نخجیر کند شیر را گیرد و در زلف تو، به زنجیر کند

2 تکیه بر گوشهٔ ابرو زده چشمت، آری ترک، چون مست شود، دست به شمشیر کند

3 بی سبب خون من آن ابروی پیوسته نریخت رنگ را خواست که پاک از دم شمشیر کند

4 دیده‌ام خواب پریشانی و، هر کس شنود بر سر زلف پریشان تو، تعبیر کند

1 مصوّر آمد و روی تو را چو ماه کشید قلم چو بر سر زُلفت رسید، آه کشید

2 چو دید چاه زنخدان دلفریب تو را دوباره یوسف بیچاره را به چاه کشید

3 کمان ابروی ناز تو را به آن سختی کشید گر چه به آسان ولی، دو ماه کشید

1 ره دل را بتا زان شوخ چشم مست رهزن زن به عیاری زُلفت خویش را غافل به مخزن زن

2 نقاب پرنیان را برفکن از چهر آذرگون شرر از چشمه خورشیدوش بر مرد و بر زن زن

3 رقیب بوالهوس در بزم از روزن نظر دارد کمان ابرو خدنگی بر دو چشمانش ز روزن زن

4 اگر خواهی نما شیرین مذاق عاشقانت را ز قند لعل خود کام صبوحی را یک ارزن زن