رباعیات در دیوان اشعار امیر شاهی سبزواری

1 شام رمضان خوشست و گلگشت هرات با نعره تکبیر و خروش صلوات

2 خوبانش به تاریکی بازار ملک چون آب خضر نهان شده در ظلمات

1 ای مهر گسل که با توام پیوند است وز تو به یکی عشوه دلم خرسند است

2 لطفی بکن و بگو که من زان توام پیداست که قیمت دروغی چند است

1 شادم که ز من بر دل کس باری نیست کس را ز من و کار من آزاری نیست

2 گر نیک شمارند و گرم بد گویند با نیک و بد هیچکسم کاری نیست

1 بازآ که عظیم دردناکم ز غمت پیراهن صبر کرده چاکم ز غمت

2 افتاده میان خون و خاکم ز غمت القصه بطولها هلاکم ز غمت

1 دزدی که کلاه از سر شیطان دزدد از مرده کفن، ز مرده شو نان دزدد

2 دزدی که ز دو چشم یکی را ببرد هر جا که نمک خورد نمکدان دزدد

1 در ماتم تو دهر بسی شیون کرد لاله همه خون دیده در دامن کرد

2 گل جیب قبای ارغوانی بدرید قمری نمد سیاه در گردن کرد

1 تا از رخ تو سنبل تر میخیزد گوئی که نبات از شکر میخیزد

2 شاها، تو خلیلی، چه عجب میداری؟ گر سبزه ز آتش تو برمیخیزد؟

1 بر من ز فراق چند بیداد رسد؟ تا چند ستم بر دل ناشاد رسد؟

2 فریاد کنم چو نشنوی ناله زار شاید که مرا ناله بفریاد رسد

1 ما را چه از آن که هر کسی بد بیند؟ یک عیب که در ما بود او صد بیند؟

2 ما آینه ایم، هر که در ما بیند؟ هر نیک و بدی که بیند از خود بیند

1 از لاله و سبزه، نقشبندان بهار شنگرف برانگیخته انداز زنگار

2 در آب روان شکوفه انداخته عکس چون انجم ثابت و سپهر سیار