قطعات در دیوان اشعار امیر شاهی سبزواری

1 شبی با صراحی چنین گفت شمع که: ای هر شبی مجلس آرای دوست

2 ترا با چنین قدر پیش قدح سجود دمادم بگو از چه روست

3 صراحی بدو گفت: نشنیده ای تواضع ز گردن فرازان نکوست؟

1 شاها، مدار چرخ فلک در هزار سال چون من یگانه‌ای ننماید به صد هنر

2 گر زیر دست هر کس و ناکس نشانیم اینجا لطیفه‌ای‌ست، بدانم من اینقدر

3 بحری است مجلس تو و در بحر بی‌خلاف لؤلؤ به زیر باشد و خاشاک بر زبر

1 دندان و لب تو هر دو با هم دارند همیشه عیش پنهان

2 من بعد کمین کنم لبت را باشد که بگیرمش به دندان

1 واعظی بود بر سر منبر لب به وعظ و به پند بگشاده

2 گفت: هر مرد را بود به بهشت چند حور لطیف، آماده

3 عورتی پیر از آن میان برخاست جانش اندر وساوس افتاده

4 گفت: بهر خدای مولانا یک سخن گوی، سوده و ساده

1 در جمع ماهرویان، هم صحبتی است ما را کاسباب خرمی را، صد گونه ساز کرده

2 از باده های وصلش، هر کس گرفته جامی چون دور ما رسیده، آهنگ ناز کرده

3 لب بر لبش چو ساغر، خلقی بکام و شاهی از دور چون صراحی، گردن دراز کرده

1 دلا زین پس چو عنقا عزلتی جوی که زال دهر بد مهر است و شوخی

2 کسی را مرغ زیرک خوان در این باغ که ننشیند کلاغش بر کلوخی

1 در آن کوش من بعد شاهی بدهر که روزی به انصاف ازاین خوان خوری

2 گرت نیم نان جو افتد بدست برغبت به از مرغ بریان خوری

3 نه زانسان که چندانکه مقدور تست ز افراط شهوت دو چندان خوری

4 ز بسیار خوردن شوی مرده دل خود اندک خوری، گر غم جان خوری