باب اول - فصل سوم در سعادت نامه شیخ محمود شبستری

1 کی و کو، چند و چون و چیست، چرا هست از اوصاف «انتم الفقرا»

2 این همه وصف​ها ز امکان است علت احتیاج و نقصان است

3 ذات حق کامل است و فوق کمال نرسد کس در او به وهم و خیال

4 از تسلسل که نیست در امکان نبود دایماً مکان مکان

1 دید بابا حسن ز رنج وفات عامیی اوفتاده در سکرات

2 گفت بیچاره را نخستین بار جان سپاری است زان شده​ست افگار

3 جان به جانان سپار تا برهی ورنه جان هم به جان کَنِش بدهی

4 جان برآورد در دمی صد بار هر که یک دم شدست محرم یار

1 اهل تشبیه نحس یاوه درای چون خودی را گرفته​اند خدای

2 چون ز قید خودی نمی​رستند صفت خویش بر خدا بستند

3 زان خدا را چو خود همی خوانند که ره از خود برون نمی​دانند

4 قول حشوی به خویش بربستند وان خطا را صواب دانستند

1 ذات حق در جهات می​ناید کم نگردد ز هیچ و نفزاید

2 متبرا ز چند و چون ذاتش وز مقولات ده برون ذاتش

3 چون به موضوع در نمی​آید گفت جوهر ورا کجا شاید

4 جای خواهد همیشه هر جوهر عرض است حال باز در جوهر

1 در مقامی که عشق همخانه است نفی و اثبات هر دو بیگانه است

2 چونکه آتش فتاد در همه کوی ز آهن و سنگ گفت و گوی مجوی

3 گفته «انی قریب» با تو خدا به خود آی ای خدای جو بخدا

1 مگر از شبلی آن یکی پرسید چون ورا دید مرد دانش و دید

2 که من العارف؟ او به لفظ عرب گفت: فی الحال هاهنا، فذهب

3 مرد ره را چه جای استادن هر دمش مردنی است در زادن

4 جان که نبود بدین حیات گرو هر زمان مرد و زنده گشت ز نو

1 چند در نفی دیگران پیچی نفی خود کن که هیچ بر هیچی

2 توئی تست در میانه دوئی او چو تو در میانه نیست توئی

3 اوئی اوست بر تو مستولی هرکه این را بداند اوست ولی

4 عرش و کرسی دل است و سینۀ تو این جهان بندۀکمینۀ تو

1 متکلم به ذات گفت چو ماست به صفات است کو ز خلق جداست

2 بعد از آن گوید از طریق رسوم ذات باری است خلق را معلوم

3 بر حقیقت وجود را مطلق دید زاید همی، چه خلق و چه حق

4 کرده از فهم و وهم دور اندیش شبهه​ای چند راتمسک خویش

1 قول تشبیه اولاً ز یهود خاست، پس رافضی بر آن افزود

2 کفر و ظلمت مگر بشد پیدا در میان یهودی و ترسا

3 کین خدا را چو خلق می​خواند وان دگر خلق را خدا داند

4 رافضی ربط دین ما بگسیخت با یهود و تناسخی آمیخت

1 اهل تشبیه نحس یاوه درای چون خودی را گرفته​اند خدای

2 چون ز قید خودی نمی​رستند صفت خویش بر خدا بستند

3 زان خدا را چو خود همی خوانند که ره از خود برون نمی​دانند

4 قول حشوی به خویش بربستند وان خطا را صواب دانستند