قصاید صامت بروجردی

1 هر دم خدنک آفت صیاد روزگار شیر ارژینی ز بیشه شیران کند شکار

2 این بختی مهیب چو شد مست وروم گرفت اندر کف کسی نگذارددگر مهار

3 مغرور کیف عشرت جام جهان مشو کاین باده همچو زهر مذابست ناگوار

4 زنهار تن به نعمت دنیا مکن سمین کز بعد مرک طعمه مور است و رزق مار

1 جهان را دایه دان و خلایق جمله طفلانش که جای شیر باشد دائماً پر زهر پستانش

2 خوش آید دامن و آغوش مادر طفل را لیکن مکن جا اندر آغوش و ز کف بگذارد دامانش

3 نهد چون بر لبت لبت را جهان از بهر بوسید تو زیر چشم بنگر جانب تیزی دندانش

4 عجب بزمی‌ست راحت‌بخش و روح‌افزا و غم‌فرسا ندانم تا چه می ساقی کند در جام مستانش

1 بتا بیا می گلگون ز نو به ساغر کن مشام مجلسیان را دمی معطر کن

2 فسرده گشت دماغم برای راحت روح بیار ساغر سرشار کام جان تر کن

3 دلم ز موعظه شیخ شد قرین ملال برای مسئله عشق جا به منبر کن

4 به آستانه معشوق اگر بخواهی بار به عجز رو به سوی آستان حیدر کن

1 شاهنشهی که پوشید پیرایه از وجودش بر قدخود ز هستی کونین و هر چه بودش

2 حزب اللهی که آمد اندر سپهر تعظیم چرخ فلک خیامش خیل ملک جنودش

3 باب الله کهی باشد جبریل را در او راه هم باعث هبوطش هم مایه صعودش

4 ثار اللهی که چون زد بر سر گل شهادت خود خونبهای خونش شد خالق و دودش