قصاید صامت بروجردی

1 روزگار عمر را هنگام فصل اربعین شد تیر پران تا بپر بر کشور دل دلنشین شد

2 شهر بند تن تزلزل یافت از خیل حوادث ملک قوت را سپاه ضعف هر سو در کمین شد

3 تا ز پا آمد حصاد دستگیر عین عینک مخزن درج دهان خالی ز درهای ثمین شد

4 صفحه کشمیر صورت از خطای نوجوانی در کهولت شهریار پایتخت ملک دین شد

1 ای گرامی دخت سالار امم لوح محفوظ خدای ذوالنعم

2 همسر و همخوابه حبل‌المتین ماه برج عروه الوثقای دین

3 از تو جسته سکه عصمت رواج عصمتت بگرفته از عفت خراج

4 با وجود چون توزن در احترام دیگر از مردان نباید برد نام

1 گر علی بعد از نبی بر مومنان مولی نبود اسمی از اسلام و از اسلامیان برپا نبود

2 گر نیفشردی به حفظ بیضه اسلام پای نامی از شرع و شریعت تاکنون اصلاً نبود

3 گر نمی‌افروخت از بهر شکست خصم دست حق‌پرستی در تمام ماسوی پیدا نبود

4 دفع کفار عرب را کرد شمشیر کجش ورنه راه راست اندر ین حق بر جا نبود

1 هر که را خواهند در حشمت سلیمانش کنند باید اول خاک پای شاه مردانش کنند

2 آنکه شاهان جهان با تخت و تاج سروری آرزوی آستان بوسی ز دربانش کنند

3 آن خدایی را کز او از بس خدایی دیده‌اند فرقه تهمت بر او بندند و یزدانش کنند

4 آنکه هنگام سواری در فلک فوج ملک ماه را نعل سمند برق جولانش کنند

1 در لوح چون قلم به سخن ابتدا نمود دیباچه را به مدح شه اولیاء نمود

2 شاهی که ساخت صف عدوقاع صفصفا هر جا که رو بیاوری مصطفی نمود

3 بر جا نهاد کشف غطا را یقین وی از بس که در بحار معارف شنا نمود

4 ممکن نبود رویت واجب از این سبب او را خدای آئینه حق نما نمود

1 ز سست عهدی بی‌جا جهان کون و فساد بود همیشه به طغیان و ابتلا معتاد

2 پی خرابی ارکان زند کی شب و روز کند تلاش به سختی جهان کون و فساد

3 ز ساده لوحی اهل جهان عجب دارم که بسته‌اند به زال زمانه عقد و داد

4 دلا به فکر شب گور باش و یوم نشور تو را چکار به مشروطه یا به استبداد

1 هر دم خدنک آفت صیاد روزگار شیر ارژینی ز بیشه شیران کند شکار

2 این بختی مهیب چو شد مست وروم گرفت اندر کف کسی نگذارددگر مهار

3 مغرور کیف عشرت جام جهان مشو کاین باده همچو زهر مذابست ناگوار

4 زنهار تن به نعمت دنیا مکن سمین کز بعد مرک طعمه مور است و رزق مار

1 هر که را فیض ازل از بخت برخوردار کرد جای در ظل لوای حیدر کرار کرد

2 مظهر الطاف یزدان قبله امکان علی آنکه حق او را معین احمد مختار کرد

3 آن که اندر نصرت اسلام روز کارزار روز را چون شب به چشم لشگر کفار کرد

4 آن که شد گردان گردانکش به تیغ وی ذلیل آنکه عباد وثن را تا قیامت خوار کرد

1 چو اندر باختر اورنک حشمت مهر خاور زد سوی ظلمات شب گفتی، مگر ماوی سکندر کرد

2 و یا شد یوسف کنعان به شهر مصر در زندان زلیخا بر سریر مهتری بنشست و افسر زد

3 به گردش اختران چون دختران جا کرده جابرجا یکی بگرفته دف بر کف دگر چنگی به مضمر زد

4 و یا بر تخت جمشیدی مکان بگرفت ضحاکی ز جم بگرفت جام زرفشان بر تارکش بر زد

1 عمر در منقبت حیدر کرار گذاشت حبذا زندگی من که در این کار گذشت

2 سیف مسلول خداوند که در موقع جنگ بانک تکبیر وی از گنبد دوار گذشت

3 شوهر فاطمه طاهره داماد رسول که ز جان در مدد احمد مختار گذشت

4 دهن خویشتن آلوده لذات نکرد خورد نان جو و از دهر سبکبار گذشت