فراق نامه سلمان ساوجی

بر آمیخت این جوهر جان پاک

دگر بارشان کرد از هم جدا

پس از آشنائی جدائی چه بود؟

نمی‌داند این راز جز کردگار

تو بر ما مگیر آنچه ما کرده‌ایم

چه حاجت بپرسش؟ گواهم توئی

به لطف تو داریم امید و بس

به شهر غریبم فرستاده‌ای

ز پایش سر عرش را تاج بود

که او راست هر دو عالم اثر

امام الوری، قدوه العالمین

گهی عنکبوتش بود پرده‌دار

تو ای قره العین دلبند من

اوان جوانی غنیمت شمار

به بازی چو من در نبازی تو نیز

بساط نشاطم جهان در نوشت

سزاوار دیهیم و تاج و نگین

سر افشان چو شمشیر درگاه رزم

ز تاب تفش ببر بریان شده

زدی آسمان را زدی بر زمین

چو مینا شدی دشت و مینو چمن

سمن برگ و بلبل نوا ساختی

نشاندی گل و سرو را بر کنار

دمیدی فسون باد در زیر لب

شدی چرخ را گرم با خاک مهر

بدی در رگ کان روان خون وی

ز تاب تفش قطره گشتی شرار

چو پروانه‌اش سوختی بال و پر

رزان را به زیور بیاراستی

شدی زرد و بیمار شاخ از هوا

چراغ گل و لاله بنشاندی

دمی باد می‌برد دست چنار

عنان بر زمستان گه آسمان

سر سبز کهسار گشتی سپید

فرو مردی آتش به دست و به پای

به سنجاب گشتی نهان بید مشک

پریشان چو موی بتان طراز

ز تاریکیش چرخ گم کرده راه

شده طالب روشنایی چو شمع

و یا ایزد از وی ببرید مهر