جمشید و خورشید سلمان ساوجی

1 گلستان گیتی به خاری نیرزد خمستان گردون خماری نیرزد

2 مکش بار دل بهر برگی چو غنچه که صد ساله برگت به باری نیرزد

3 نسیما مبر برگ گل را به غارت کزآن بلبلی صد هزاری نیرزد

4 همه کار ملک سلیمان بر من به آواز یک مور باری نیرزد

1 به پیروزی و بهروزی از آن بوم ملک جمشید روی آورد در روم

2 پس آگاهی به سوی قیصر آمد که از شام آفتاب چین بر آمد

3 به ملک روم با جانی پر امید مظفر بازگشت از شام جمشید

4 برآورده به بخت نیک کامش به مردی رفته بر خورشید نامش

1 ای پیک صبا مصر وصالم بکف آمد از جای بجنب آخر و برخیز بشیرا

2 پیراهن این یوسف گم گشته خون تر القاه علی وجه ابی، یات بصیرا

3 حدیث شوق دارد عرض و طولی چه بتواند رسانیدن رسولی؟

4 چو شرح سوز دل با خامه گویم، به خون دیده روی نامه شویم

1 به پایان شد شب عیش ملاهی سپیدی گشت پیدا در سیاهی

2 شب عیش و جوانی بر سر آمد شبم را صبح صادق در برآمد

3 اگر چه صبح دارد خوش صفایی ولیکن نیستش چندان بقایی

4 هوای دل ز سر باید برون کرد که وقت صبح می باشد هوا سرد

1 ز شوق ملک چین آهی بر آورد به نرگس زار آب از دل در آورد

2 شد از آه ملک خورشید در تاب ملک را گفت: کای شمع جهانتاب

3 چرا هر لحظه دود از دل برآری؟ چرا خونین اشک از دیده باری؟

4 همانا از هوا می ریزی این دمع سرت با شاهدی گرمست چون شمع