غزلیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی ما را به دام خویشتن گرفتار می‌کنی

2 دین می‌خری به عشوه و دل می‌بری ز دست آری تو زین معامله بسیار می‌کنی

3 هر دم هزار بی سر و پا را چو زلف خویش برمی‌کشی و باز نگونسار می‌کنی

4 دارم دلی خراب به غایت ضعیف و تو هر جه غمی است بر دل من بار می‌کنی

1 گلرخا برخیز و بنشان سرو را بر طرف جوی روی بنمای و رخ گل را به خون دل بشوی

2 سایه را گو: با رخ من در قفای خود مرو سرو را گو: با قد من بر کنار جو مروی

3 بلبل ار گل را تقاضا می‌کند عیبش مکن این چنین وجهی کجا حاصل شود بی گفت و گوی؟

4 دامن افشان خیز و یک ساعت چمان شو در چمن تا بر افشاند چو گل دامن بهار از رنگ و بوی

1 گفتم: خیال وصلت گفتا: بخواب بینی گفتم: مثال قدت گفتا: در آب بینی

2 گفتم: به خواب دیدن زلفت چگونه باشد؟ گفتا: که خویشتن را در پیچ و تاب بینی

3 گفتم: رخ تو بینم گفتا: زهی تصور گفتم: به خواب جانا گفتا: به خواب بینی!

4 گفتم: که روی خوبت بنمای تا ببینم گفتا: که در دل شب چون آفتاب بینی؟

1 ترک من می‌آیی و دلها به یغما می‌بری روی پنهان می‌کنی، دل آشکارا می‌بری

2 دی دل من برده‌ای، امروز دین اکنون مرا نیم جانی مانده است، آن نیز فردا می‌بری

3 آنچه گفتی: بود بالایش مرا ای دل منت منکرم زیرا که خود را بس به بالا می‌بری

4 کفر زلفت را به دین من می‌خرم زیرا به دین سر فرو می‌آورد، لیکن تو در پا می‌بری

1 تو شمع مجلس انسی و از صفا همه رویی سر از برای چه تابی ز ما نهان به چه رویی؟

2 هزار دیده چو پروانه بر جمال تو عاشق غلام دولت آنم که شمع مجلس اویی

3 منم ز شوق ز دیوانه تا تو سلسله زلفی شدم به بوی تو آشفته تا تو غالیه بویی

4 دمید گل که منم روی باغ حسن تو گفتش: که با رخم به چه آب و کدام حسن تو رویی

1 تو را وقتی رسد صوفی که با جانانه بنشینی که از سجاده برخیزی و در میخانه بنشینی

2 اگر خیزد تو را سودای زلف دوست برخیزی به پای خود به زنجیرش روی دیوانه بنشینی

3 ز باغ او اگر بویی دماغت تازه گرداند هوای باغ نگذارد که در کاشانه بنشینی

4 تو اصلی زاده روحی به وصل خود چه پیوندی چرا از خویشتن بگریزی و با بیگانه بنشینی

1 ماییم به کوی یار دلجوی دیوانه زلف آن پری روی

2 مار است بتی که تنگ خوی است ماییم و دلی گرفته آن خوی

3 چون دردل و چشم ماست جایت غیر از تو که دید سرو دلجوی

4 بیمار فتاده‌ام به کویت راز دل من، فتاده بر کوی

1 خورشید رخا سایه ز ما باز گرفتی وز من نظر مهر و وفا باز گرفتی

2 آخر چه شده‌ای برگ گل تازه که دیدار از بلبل بی برگ و نوا باز گرفتی

3 وجهی که بدان وجه توان زیست نداریم جز روی تو آن نیز ز ما باز گرفتی

4 چون خاک رهم ساختی از خواری و آنگه پای از سر این بی سر و پا باز گرفتی

1 خنک صبا که ز زلفش، خلاص یافت نفسی صبا فدای تو بادم، برو که نیک بجستی

2 غلام قامت آن لعبتم که سرو سهی را شکست قد بلندش، به راستی و درستی

3 بیا و عهد ز سر گیر، ای نگار اگر چه هزار عهد ببستی، چو زلف و باز شکستی

4 ز زلف و چشم تو من دوش داشتم گله‌ای چند نگفتم و چه بگویم حکایت شب مستی

1 جز باد همدمی نه که با او زنم دمی جز باده مونسی نه که از دل برد غمی

2 جز دیده کو به خون رخ ما سرخ می‌کند در کار ما نکرد کس از مردمی، دمی

3 خوردم هزار زخم ز هر کس به هیچ یک رحمی نکرد بر من مسکین به هر مرهمی

4 دریای عشق در دل ما جوش می‌زند ز آنجا سحاب دیده ما می‌کشد نمی