رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 گر شب چو دراز گردد ای مایه ناز تن را به فغان آرد و دل را به گداز

2 چون است دلم را به دو زلف تو نیاز گر نایب زلف توست شبهای دراز

1 آن مرکب آب مادر خاک پدر دارد گه کار از پدر خویش حذر

2 بی مادر خود نام نگیرد به هنر هرگز نرود با پدر خود به سفر

1 ای روز سپید را به روی تو نیاز زلفت چو شب عاشق بی سیم دراز

2 تا نیست شبم با شب و روز تو به راز آنم که شب از روز نمی دانم باز

1 تا از خط مشکین توام هجر افتاد صد چشمه کافور ز چشمم بگشاد

2 گر زلف چو عنبر توام ندهد داد چون عود به سوختن رضا باید داد

1 آخر برسد به صبح صادق شب ما در برج شرف نور دهد کوکب ما

2 پر شکر شود پس از شکایت لب ما تا زین ظفر نهند بر مرکب ما

1 گشته است زبی خوابی و رنج و تب من بالای شبم دراز چون یارب من

2 گویی که گره زده ست نوشین لب من زلف شبه رنگ خویش را بر شب من

1 رخسار تو را به تحفه نپسندم دل آن به که به زلفین تو در بندم دل

2 این بود صوابم چو درافکندم دل کز هر که به جز تو بود برکندم دل

1 گر هیچ به چشم یارم آزرمستی با من دل آهنین او نرمستی

2 ور چشم فراق را زمن شرمستی با دوست دم وصال من گرمستی

1 چون یاد تو را در دل پر خون آرم از هر مژه ای هزار جیحون آرم

2 دانی که ز دیده خون همی چون آرم کز دیده دل حل شده بیرون آرم

1 ای حق رخت فریضه در گردن روز شبهای تو خیمه زده بر دامن روز

2 خط چو شبت گرفت پیرامن روز بر باد مده به قول شب خرمن روز