رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 دف زن صنمی که سوختم در تف او با آتش من همی نسازد خف او

2 تا ماند دلم چون دف او در کف او نالنده ترم در کف او از دف او

1 رویت نه می است و عقل بگریزد از او زلفت نه غم است و دل بپرهیزد از او

2 نی نیست لبت چرا شکر خیزد از او تو می روی و شکر همی ریزد از او

1 زلفی است تو را که عاشقی زاید از او حسنی است تو را که طبع بگشاید از او

2 رویی است تو را که روح بفزاید از او می دان که مرا چه آرزو آید از او

1 گر داد جفای روزگار ای دلخواه بر موی سیاه من سپیدی را راه

2 در من به حقارت نتوان کرد نگاه یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه

1 آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه دیدم شب خویش را چو زلف تو سیاه

2 هم در شب خویش بینم ان شاءالله از عارض تو صبح و زرخسار تو ماه

1 چشمم ز تو شکر کرد بر بینایی عقلم به تو دست یافت بر دانایی

2 رفتی زمن و چونت بخوانم نایی ای رفتن تو چو رفتن برنایی

1 هستم ز جفای دوست در هر بابی آسیمه سری، تر مژه ای بی خوابی

2 گر نیستمی ز عشق در هر بابی دریا کنمی ز دیده هر محرابی

1 از بس که کنی ده دلی و ده رایی ده بند ببندی و یکی نگشایی

2 اندر دل یکتای من ای بینایی صد گونه غم است از آن دل ده تایی

1 گر هیچ به چشم یارم آزرمستی با من دل آهنین او نرمستی

2 ور چشم فراق را زمن شرمستی با دوست دم وصال من گرمستی

1 تا غایبی از چشم من ای بینایی کرده ست مرا غیبت تو سودایی

2 از من خرد و خواب و دل و دانایی غایب شده گیر اگر تو حاضر نایی