مقطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 به میدان و دیوان بداندیش را زتیغ و قلم کرده ای کارزار

2 ز بیم قلم کردن تیغ توست که لرزان بود نیزه در کارزار

1 با موی سیه دلم قوی بود اندیشه نکردم از ضعیفی

2 تا موی سپید دید چشمم چون موی شدم ز بس نحیفی

1 عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد

2 گرچه غذای جغد شود سینه تذرو به زو همای اگرچه که او استخوان خورد

1 گر خدمتی نویسم و ننویسم ور مدحتی فرستم و نفرستم

2 بعد از خدای هر که بود جز تو نزدیک من بت است که بپرستم

1 ز روزگار مرا خار هست و خرما نیست مثل خطاست که گویند خار با خرماست

2 ز خاک نزد فلک کمترم از خورشید نصیب او همه زر و نصیب من گرماست

1 کبر کم کن که کبر کردن هست ناپسندیده عقلی و شرعی

2 تو زخاکی و او ندارد کبر تبع اصل باش اگر فرعی

1 خوش است باده که باشد یکی حریف ظریف ظریف نیست حریفی که بشمرد نفسم

2 چنین حریف طلب کن، چو یافته نشود بیار باده که من خود حریف خویش بسم

1 به روز از بیم دشمن شاد گشتن غم دل پیش کس گفتن نیارم

2 ز بیم خواب بد دیدن به شب ها اگر خوابم بود خفتن نیارم

1 از اهل این زمانه پریشان شده ست طبع نظم نکو به طبع پریشان نمی رسد

2 سیمرغ گشته اند کریمان مگر که نیز چشم طمع به طلعت ایشان نمی رسد

1 زین مهتران عطا و سخا جستن دانی که نیست مایه دانایی

2 زیرا که هست غایت نادانی جستن ز چشم نرگس بینایی